Mary Bell ฆาตกรเด็กโรคจิต
เรื่องราวของแมรี่ เบลล์นั้นแสดงอะไรให้เห็นอะไรหลายๆ อย่าง กล่าวคือเธอเป็นฆาตกรต่อเนื่องที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์
(ตอนที่เธอก่อคดีนั้นเธอมีอายุเพียง 10-11 ปีเท่านั้น) แสดงให้เห็นว่าฆาตกรต่อเนื่องมีหลายอายุ ไม่ว่าจะเป็น ผู้ชาย หญิง
คนแก่ หรือแม้กระทั่งเด็กก็เป็นฆาตกรต่อเนื่องได้เหมือนกัน
แมรี่ เบลล์ทำให้คนอื่นเห็นว่าเด็กที่ถูกเลี้ยงดูในสภาพแวดล้อมสุดเลวร้าย พ่อแม่ไม่ได้ทำตัวผู้ปกครองที่ดี ผลสุดท้ายเด็ก
ก็กลายเป็นฆาตกร และไม่ต้องรอถึงเติบโตเป็นผู้หญิง เด็กก็สามารถฆ่าคนโดยไม่มีความรู้สึกผิดแม้แต่น้อย
แมรี่ เบลล์
(http://www.cmxseed.com/cmx_files/server/php/files/1478338019-5416.jpeg)
แมรี่ เบลล์ เกิดวันที่ 26 พฤษภาคม 1957 ในเมืองนิวคาสเซิ่ลทางตอนเหนือของอังกฤษ เป็นบุตรของนางเบ็ตตี้ เบลล์
เป็นโสเภณีติดยาที่ชอบออกจากบ้านเพื่อไปทำงานในกลาสโกว์อยู่เสมอ (เธอเป็นโสเภณีประเภทซาดิสต์ ชอบเล่นแส้
และเครื่องพันธนาการ) เบตตี้เกิดแมรี่ขณะที่อายุเพียง 17 ปีเท่านั้น แมรี่เกิดมาโดยไม่มีพ่อ ซึ่งพ่อของแมรี่คือบิลลี่
เป็นคนรักของเบตตี้
แต่เนื่องจากเธอรับเงินช่วยเหลือจากประกันสังคมอยู่จึงสอนลูกให้เรียกบิลลี่ว่าคุณลุงแทน
บิลลี่พ่อของแมรี่ (ซึ่งแมรี่เชื่อว่าเป็นคุณลุงตลอด) เป็นเพียงพวกหัวขโมยเล็กขโมยน้อย เคยจับกุมในข้อหาโจรกรรมมาแล้ว
และแต่งงานกับเบตตี้หลังจากที่แมรี่เกิด อย่างไรก็ตามเบตตี้นั้นเกลียดแมรี่มาก กล่าวกันว่าเบทตี้พูดกับพยาบาลหลังจาก
ที่คลอดแมรี่เสร็จเป็นคำแรกว่า "เอาสิ่งนั้นไปไกล ๆ จากฉันซะ!!" นอกจากนี้ยังมีความจริงที่น่าตกใจคือบตตี้มีความคิดที่จะ
ฆ่าเบ็ตตี้มากกว่าหนึ่งครั้ง โดยพยายามฆ่าให้ตายให้เหมือนอุบัติเหตุในช่วงไม่กี่ปีแรกที่เกิด
หลังจากแมรี่ถูกจับในข้อหาฆาตกรรมต่อเนื่อง เธอยังอ้างด้วยว่าเธอถูกล่วงละเมิดทางเพศ แม่ของเธอบังคับให้มีเพศสัมพันธ์
กับผู้ชายขณะที่เธออายุยังน้อย (ประมาณ 4 ปี)
ส่วนสภาพในบ้าน ตำรวจที่เคยไปบ้านของแมรี่ถึงกับกล่าวออกมาภายหลังว่า
"ไม่รู้สึกว่ามันเป็นบ้าน มันเหมือนเปลือกหอย สิ่งเดียวที่บอกว่าเป็นสิ่งมีชีวิตคือเสียงหมาเห่า"
เบตตี้นั้นไม่เป็นแม่ที่ดีเลยแม้แต่น้อย กล่าวกันว่าหลังแมรี่ถูกจับ เธอก็เอาเรื่องของลูกของเธอไปขายในหนังสือพิมพ์
พยายามทำตัวออกสื่อให้กำลังใจลูกสาว เขียนข้อความบทกวีออกมาเร่ขาย
ดังนั้นจึงไม่แปลกเลย แมรี่มีพฤติกรรมแปลกมาตั้งแต่ยังเด็ก มักจะมีเรื่องทำร้ายร่างกายเด็กคนอื่นอยู่บ่อยๆอย่างไม่ค่อยมีเหคุผล
เธอเคยบีบคอซูซานซึ่งเป็นญาติเพียงเพราะเหตุผลว่าซูซานไม่ได้ให้ของขวัญในวันเกิดของเธอ บางคนถูกเธอผลักตกลง
จากกันสาดอย่างไม่มีเหตุผล นอกจากนี้แมรี่ ยังมีนิสัยที่ใครๆ ต่างไม่ชอบเธอ ตรงที่ เธอฉลาด ไม่รู้จักอาย เธอชอบโกหก ชอบโอ้อวด
ไม่รู้สึกสำนึกผิดที่ตนทำกับคนอื่นเอาไว้ แต่กระนั้นเธอก็อยากเป็นจุดสนใจต่อสายตาผู้อื่น
วันที่ 25 พฤษภาคม 1968 ย่านนิวคาสเซิ่ลทางตอนเหนือของอิงแลนด์ เวลา 23.30 น. เด็ก 3 คน ได้พบศพของเด็กเล็กคนหนึ่ง
ที่ชั้นสองของบ้านร้างหลังเก่า ศพนั้นนอนหงายอยู่บนพื้น ลักษณะมีเลือดไหลออกจากปาก แก้มและคางมีน้ำลายเลอะเทอะ
อยู่เป็นจำนวนมาก ใกล้ๆกับศพมีขวดแอสไพรินเปล่าตกอยู่
จากการสืบสวนพบว่าเหยื่อเคราะห์ร้ายชื่อมาร์ติน บาราวน์ อายุ 4 ปี สาเหตุการเสียชีวิตไม่แน่ชัด (ตอนหลังถึงรู้ว่าเด็กถูกแมรี่ เบล
รัดคอและถูกทิ้งที่บ้านร้าง) มีพยานให้การว่าเขาพบมาร์ตินครั้งสุดท้ายเวลา 15.15 น.ของวันนั้น มาร์ตินไปซื้อขนมที่ร้านขนม
และแวะบ้านของป้าเพื่อกินขนมปัง เขาออกจากบ้านของป้าเวลา 15.20 น. ก่อนจะถูกพบเป็นศพเมื่อเวลา 15.30 น.
ตอนแรกตำรวจเชื่อว่าสาเหตุการเสียชีวิตเด็กเป็นอุบัติเหตุ แต่ชาวย้านไม่พอใจกับการสือสวนดังกล่าว เพราะคิดว่าเป็นการ
ฆาตกรรมมากกว่า จึงรวมตัวประท้วง
(http://www.cmxseed.com/cmx_files/server/php/files/1478338019-4958.jpeg)
วันรุ่งขึ้นหลังการตายของมาร์ติน มีเด็กผู้หญิงสองคนมายังบ้านของมาร์ติน ทั้งสองคือ แมรี่ เบล อายุ 10 ขวบ และนอร์มา เบล
อายุ 13 ขวบ (แมรี่และนอร์มา มีนามสกุลเดียวกันก็จริงแต่ไม่ได้เป็นญาติกัน และนอร์มาไม่มีส่วนรู้เห็นในการฆาตกรรมมาร์ติน)
ริต้าซึ่งเป็นป้าของมาร์ตินให้การในภายหลังว่าเด็กสองคนมาบ้านของเธอเพื่อก่อกวน แมรี่ถามคำถามที่เสียดแทงใจเธอด้วยใบหน้า
ยิ้มแย้มเกี่ยวกับการตายของมาร์ติน ทำนองว่า
"ป้าคิดถึงมาร์ตินไหม?" "ร้องไห้ให้มาร์ตินหรือเปล่า?" มาร์ตินตายแล้วเหงารึเปล่า" "มาร์ตินตายแล้วร้องไห้รึเปล่า"
และแมรี่นี่เองที่เป็นคนมาแจ้งให้ริต้าทราบว่าหลานของเธอตายอยู่ที่ตึกร้างในวันเกิดเหตุ
จูน บาราวน์ แม่ของมาร์ตินก็โดนเด็กแสบสองคนมาก่อกวน เช่นกัน
"เธอหมุนตัวไปรอบๆ และยิ้มแย้มแบบเด็กน่ารักทั่วไป เธอบอกว่าขอพบมาร์ติน ฉันบอกว่ามาร์ตินตายแล้ว เธอก็ยิ้มตอบ
แล้วตอบมาว่าเธอก็รู้ว่ามาร์ตินตาย ก่อนที่ฉันจะโกรธกับคำตอบนั้น ฉันก็ปิดประตูดังใส่หน้าเธอ"
เช้าวันที่ 27 พฤษภาคม สถานรับดูแลเด็กเดย์ เนอร์เชอร์ ใกล้ที่เกิดถูกเหตุมาร์ตินนอนเสียชีวิต ถูกคนบุกรื้อค้น ข้าวของ
กระจุยกระจายเกลื่อนพื้น แต่ที่รบกวนจิตใจและน้ากลัวมากกว่าอะไรทั้งหมดก็คือ ตำรวจพบกระดาษ 4 แผ่น เขียนด้วย
ลายมือหวัดๆ ปะปนอยู่ในกองเครื่องเขียน ข้อความว่า
แผ่นที่ 1 "ฉันฆ่าคน แล้วฉันจะกลับมาใหม่"
แผ่นที่ 2 "เราฆ่าคน ระวังแฟนนีและแฟ็คก็อตให้ดี"
แผ่นที่ 3 "เราฆ่ามาร์ติน บราวน์ ไอ้สารเลว"
แผ่นที่ 4 " พวกแกพลาด เพราะเราฆ่ามาร์ติน บาราวน์ ตายแล้ว จงระวังแฟนนีและแฟ็คก็อต จะเป็นคนต่อไป"
ในครั้งแรก ตำรวจยังคงเชื่อว่านี่เป็นการเล่นตลกเสียมากกว่าจึงโยนทิ้งกระดาษพวกนั้น และในวันเดียวกันนั้นเอง
แมรี่ก็เขียนในสมุดบันทึกโรงเรียนดังข้างล่างนี้
(http://www.cmxseed.com/cmx_files/server/php/files/1478338019-5832.jpeg)
ในบันทึกมีรูปวาดเป็นรูปของเด็กผู้ชายอยู่ท่าทางเดียวกับมาร์ตินตอนพบศพ มีขวดอยู่ใกล้ๆ เขียนคำว่า "ยา" มีชายคนหนึ่ง
เดินมาที่เด็ก และข้อความว่า
" วันเสาร์ฉันอยู่ในบ้าน แม่ให้ฉันไปถามนอร์มาว่าไปซื้อของด้วยกันไหม เราไปด้วยกัน และกลับมาตามถนนมาเกร็ต
เห็นมีคนมุงอยู่ที่บ้านหลังเก่า ฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้น มีเด็กคนหนึ่งนอนตาย"
แต่สมุดของแมรี่ไม่สะกิดใจครูเลยแม้แต่น้อย
วันศุกร์ สัปดาห์เดียวกัน แมรี เบลล์ และ นอร์มา เบลล์ ถูกจับกุมได้คาหนังคาเขา ฐานบุกรุกสถานรับดูแลเด็ก ครูที่เดย์ เนอร์เซอรี
แต่ปฏิเสธการบุกรุกคราวก่อน และถูกปล่อยตัวให้อยู่ในการควบคุมของผู้ปกครองไปจนกว่าจะส่งฟ้องศาลเยาวชน
อาทิตย์ถัดมา มีเด็กผู้ชายคนอื่นเห็นแมรี่กระโจนใส่นอร์มา ที่บ่อทรายของเนอร์เซอรี แมรีข่าวและเตะหน้าของนอร์มา พร้อมกับตะโกนว่า
"ฉันเป็นฆาตกร" และเธอยังชี้ไปยังตึกร้างที่พบศพของมาร์ตินพร้อมกับบอกว่า"บ้านหลังโน้นไง ที่นั้นแหละที่ฉันฆ่า....."
หากในตอนนั้นไม่มีใครถือจริงจัง เพราะแมรี่เป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นคนขี้โกหก
ไบรอันโฮวี่
วันที่ 31 กรกฏาคม 1968 เวลาประมาณ 23.10 น. ตำรวจได้พบศพไบรอันโฮวี่ อายุ 3 ปี ศพของเขาถูกพบใต้บล๊อกอิฐใกล้ละแวกบ้าน
ศพของเขาถูกหมกอยู่ใต้หญ้าและวัชพืชดอกไม้สีม่วง ปากมีน้ำลายปนเลือดติดอยู่ ศีรษะถูกทุบด้วยของแข็ง มีรอยข่วนที่จมูก ใกล้กับศพ
มีกรรไกรตกอยู่ คมข้างนึงหัก อีกข้างบิดงอ มีรอยแทงที่บริเวณต้นขาศพ อวัยวะเพศถูกเฉือนหายไปบางส่วน ผมถูกตัดไปกระจุกหนึ่ง
และมีบาดแผลแปลกประหลาด ขนาดตำรวจบอกว่า
"เหมือนทำเล่นๆ เพื่อความสนุก แต่เป็นการเล่นที่สยดสยอง"
(http://www.cmxseed.com/cmx_files/server/php/files/1478338019-6542.jpeg)
บริเวณท้องถูกกรีดเป็นตัวอักษร M ซึ่งรอยแผลนี้กระทำขึ้นหลังจากที่ไบรอันเสียชีวิต (เชื่อว่าตอนแรกคิดจะกรีดเป็นตัว N แต่ต่อมา
ก็กรีดรอยที่สี่ต่อเป็นรูป M ทีหลัง ด้วยมือของอีกคน) แพทย์ชันสูตรสรุปว่าสาเหตุการตายเพราะถูกบีบคอโดยเด็ก ตรงนี้เองที่ตำรวจเอะใจ
เชื่อว่ามาร์ติน บราวน์ที่เสียชีวิตก่อนหน้า น่าจะตายด้วยสาเหตุเดียวกัน เพราะแรงบีบของเด็กน้อยกว่าผู้ใหญ่มากจนไม่เหลือรอยช้ำไว้ชัดนัก
และทั้งคู่น่าจะถูกฆาตกรคนเดียวกันฆ่าตาย
ตำรวจได้รวบรวมเด็กๆอายุตั้งแต่ 3 ถึง 15 ปีกว่า 1200 คนซึ่งอาศัยอยู่ในแถบนั้นและแจกแบบสอบถามให้กับทุกคน ในบรรดาคำตอบ
ซึ่งไม่ตรงประเด็นเท่าใดนักกว่า 1000 ใบ มีอยู่ 2 คนที่น่าสงสัยกว่าคนอื่น ในที่สุดชื่อของแมรี่และนอร์มาก็ผุดขึ้นมาในฐานะผู้ต้องสงสัย
โดยนอร์มาออกอาการตื่นเต้นในการฆาตกรรม ส่วนแมรีคอยหลีกเลี่ยงไม่รู้ไม่เห็นและมีท่าทีแปลกๆ
"เธอยิ้มระรื่นตลอดเวลาราวกับเป็นเรื่องขำเต็มประดา" เจ้าหน้าคนหนึ่งบอก
แมรี่และนอร์มาถูกสอบปากคำหลายครั้ง และพวกเธอก็กลับคำให้การของตัวเองไปเรื่อยๆ ต่อมาแมรี่ให้การว่าเธอเห็นเด็กชายคนหนึ่ง
มีดอกไม้สีม่วงติดตัวและถือกรรไกร หากเมื่อตำรวจสอบปากคำเด็กชายดังกล่าวก็พบว่าเขามีพยานยืนยันที่อยู่อันแน่นอน ข้อสงสัย
จึงตกมายังแมรี่ เนื่องจากลักษณะของกรรไกรซึ่งพบในที่เกิดเหตุนั้นไม่ได้ถูกประกาศออกสู่สาธารณชน
และในที่สุดนอร์มาก็รับสารภาพออกมา ครั้งแรกเธอบอกว่าแมรี่พาเธอไปดูศพของไบรอัน (มีการพบมีดโกนซึ่งใช้กรีดท้อง
ไบรอันตามคำให้การของนอร์มา) ก่อนจะยอมรับภายหลังว่าแมรี่บีบคอไบรอันต่อหน้าของเธอ
(http://www.cmxseed.com/cmx_files/server/php/files/1478338019-5927.jpeg)
โดยคำให้การนี้ แมรี่จึงถูกปลุกจากเตียงกลางดึก เพื่อนำตัวไปสืบสวน แน่นอนว่าแมรี่ปฏิเสธคำให้การทุกประการของนอร์มา
ไม่กี่วันต่อมา แมรี่และนอร์มาก็ถูกจับกุมอย่างเป็นทางการ และถูกคุมตัวในสถานีตำรวจนิวคาสเซิล เวสท์เอ็น ในระหว่างนั้น
แมรี่กล่าวหาว่านอร์มาเป็นคนฆ่าไบรอันตลอดเวลา และระหว่างนั้นเองแมรี่ก็ได้รับการตรวจอาการทางจิตจากนักจิตวิทยา
นักจิตวิทยาให้ความเห็นว่า
"ผมเคยพบกับเด็กที่เป็นฆาตกรหลายคนแล้ว แต่รายที่รุนแรงและอันตรายอย่างนี้
เพิ่งจะเคยเจอเป็นครั้งแรก เธอทั้งฉลาด รู้จักพลิกแพลง"
วันที่ 5 ธันวาคม 1968 แมรี่ เบลล์ และนอร์มา ถูกนำตัวขึ้นศาล ในขณะที่นอร์มาร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง แมรี่กลับมีทีท่าเฉยชา
ไม่ยินดียินร้ายและตั้งใจฟังการตัดสินคดีอยู่ตลอดเวลา ในเวลานั้นภาพของเด็กสาวหน้าตาดี ฉลาด ผมดำ ตาคมสีฟ้า
ไร้แววสีหน้าอารมณ์ความรู้สึก พร้อมกับตอบคำถามแบบฉะฉาน ล้วนเป็นที่จดจำของบรรดาคนในศาลในวันนั้น
ในศาลครอบครัวของแมรี่ก็มาร่วมฟังด้วย กล่าวกันว่าแม่ของแมรี่สร้างความวุ่นวายในชั้นศาลด้วยการทำเสียงคร่ำครวญ
ร้องไห้สะอึกสะอื้นรวมถึงทำเป็นวิ่งถลาออกไปนอกห้องทั้งๆ ที่กำลังมีการพิจารณาคดีอยู่และอีกประเดี๋ยวก็กลับเข้ามา
ราวกับนักแสดงละครน้ำเน่า ส่วนพ่อของแมรี่ก็นั่งเงียบไม่ใส่ใจท่าทีของคนรักของเขา
ส่วนคำถามสำคัญทำไมแมรี่ถึงฆ่าเด็กสองคน แมรี่ตอบเพียงว่ามันสนุก เธอได้วิธีฆ่าคนแบบนี้เพราะจำจากโทรทัศน์
ส่วนคำถามทำไมถึงต้องวาดภาพมาร์ติน บราวน์และทำลายข้าวของเนอร์เซอรี แมรี่ตอบว่าเพราะมันสนุกเช่นกัน
มันเหมือนกับการเล่นตลกครั้งใหญ่
แน่นอนคดีนี้มีผู้คนนักข่าวมาเข้าร่วมฟังมากที่สุดในประวัติการณ์
ในที่สุด วันที่ 17 ธันวาคม การตัดสินก็ออกมาตามความคาดหมายของคนส่วนใหญ่ นอร์มาถูกตัดสินให้ไม่มีความผิด
จึงถูกปล่อยตัวออกมา ส่วนแมรี่ถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานฆ่าคนสองรายโดยไม่ไตร่ตรองไว้ก่อน โทษคือ
"ควบคุมตลอดชีวิต"
หากเนื่องจากเธออายุยังน้อย โทษจึงเป็นเพียงรับการรักษาทางจิตให้หายดีและปล่อยตัวในภายหลัง ทว่าไม่มีโรงพยาบาล
โรคจิตที่จะรับรองแมรี่ไว้ได้ เธอจึงถูกส่งตัวไปยังสถานกักกันเยาวชนเรดแบงค์ ตั้งแต่กุมภาพันธ์ 1969 ถึง พฤศจิกายน 1973
ปี 1977 แมรี่อายุ 20 ปีถูกย้ายไปยังเรือนจำสไตอัลซึ่งมีระบบรักษาความปลอดภัยไม่ดีนัก เธอและเพื่อนแหกคุกไปก่อนจะ
ถูกจับได้ในอีก 3 วันให้หลัง ระหว่างการแหกคุกครั้งนี้เธอได้ทิ้งพรหมจารีและตั้งท้องไปเรียบร้อยแล้ว เกี่ยวกับเรื่องนี้ แมรี่ให้การว่า
"ฉันแค่อยากจะแสดงให้เห็นว่าตัวเองปกติดี และสามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้เท่านั้นเอง"
(http://www.cmxseed.com/cmx_files/server/php/files/1478338019-4482.jpeg)
แมรี่ เบลล์ ตอนโตเป็นสาว
14 พฤษภาคม 1980 แมรี่ถูกปล่อยตัวเมื่ออายุได้ 23 ปี โดยไม่ได้รับการเยียวยาให้หายจากอาการทางจิตเลย
เธอเปลี่ยนชื่อแซ่ใหม่ รวมไปถึงการเริ่มต้นชีวิตใหม่
แมรี่กลับไปอยู่กับแม่ของเธอ สี่ปีต่อมาเธอก็คลอดบุตรสาวออกมาเมื่อวันที่ 25 พฤษภาคม 1984 โดยไม่มีการ
เปิดเผยชื่อลูกสาว จนกว่าลูกสาวของเบลล์ จะอายุ 18 ปี (อย่างไรก็ตาม เมื่อวันที่ 21 พฤษภาคม 2003
แมรี่ก็ได้เงินชดเชยจากศาลจากการฟ้องร้องเมื่อมีคนเปิดเผยชื่อลูกสาวของเธอ)
แมรี่ได้เข้ามหาลัยและจบออกมาก็เปลี่ยนงานไปเรื่อยๆ เช่น สถานรับเลี้ยงเด็ก เป็นพนักงานบริการ จนคลอด
บุตรหญิงในปี 1984 ที่จริงแล้วแมรี่อยู่ภายใต้การควบคุมของเรือนจำจนถึงปี 1992 หากเธอก็ได้รับอนุญาตให้เลี้ยงลูกคนนี้ได้
ปี 1998 แมรี่รอจนลูกสาวโตแล้วกลับมาใช้ชื่อเดิมพร้อมกับออกหนังสือชีวประวัติของตัวเอง (Cries Unheard)
ไม่รู้ว่าเนื้อหามีความจริงมากน้อยแค่ไหน เพราะคนส่วนใหญ่จนทุกวันนี้ก็ยังมองว่าแมรี่เป็นคนขี้โกหกอยู่ดี
ปี 2003 แมรี่หายตัวจากสังคม อย่างไรก็ตามในปี 2009 ก็มีข่าวเกี่ยวกับแมรี่เบลล์ว่าตอนนี้เธอกลายเป็นคุณยายแล้ว
และชีวิตของเธอมีความสุขดี....
อ้างอิง หนังสือผู้หญิงอำมหิต โดยเชิง ไกรวลี
เว็บ http://en.wikipedia.org/wiki/Mary_Bell
credit :: cammy@dek-d.com