บุญเพียรเป็นเภสัชกร เขาเปิดร้านขายยาอยู่ที่แถวแฟล็ตดินแดง ชาวแฟล็ตเกือบทุกคนล้วนเคยเป็นลูกค้าขาประจำของเขาแทบทั้งสิ้น เขาจ้างเด็กหนุ่มคนหนึ่งมาเป็นลูกมือของเขาได้หลายปีแล้ว
วันหนึ่ง บุญเพียรออกไปทำธุระข้างนอกปล่อยให้เด็กหนุ่มคนดังกล่าวอยู่เฝ้าร้าน ชายแก่ชาวแฟล็ตคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน
ชายแก่ : เภสัชกรอยู่ไหม ?
เด็กหนุ่ม : ไม่อยู่ครับ ผมพอจะช่วยอะไรได้บ้างไหมครับ ?
ชายแก่ : อืม...ผมไอมาก มียาแก้ไอไหม ?
เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหลังร้านหยิบยาน้ำมาให้ชายแก่ขวดหนึ่ง
หลังจากชำระเงินแล้วชายแก่เปิดขวดยาขึ้น
จิบหนึ่งอึก อาการไอยังไม่หายเขาก็จิบอีกหนึ่งอึก
แล้วก็จิบอีกจนกระทั่งหมดขวด สักพักหนึ่งชายแก่ก็ไปนั่งนิ่งอยู่ข้างๆร้าน
พอดีกับที่บุญเพียรเสร็จจากธุระกลับมาถึง ร้านพอดี
บุญเพียร : ชายแกคนนั้นมานั่งเหงื่อตกอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?
ปกติเขาไม่เคยมานั่งอย่างนี้ แกได้ไปช่วย
สอบถามอาการอะไรเขาบ้างหรือเปล่า ?
เด็กหนุ่ม : เขามาขอซื้อยาแก้ไอผมขายขวดนี้ให้เขา
เขาดื่มจนหมดแล้วก็มานั่งนิ่งอยู่ที่นี่พักหนึ่งแล้วครับ
บุญเพียร : แกจะบ้าหรือเปล่า นี่มันไม่ใช่ยาแก้ไอแต่มันเป็นยาถ่าย
เด็กหนุ่ม : มันจะเป็นยาอะไรก็ตาม มันออกฤทธิ์ดีมากเลยครับ
ผมไม่เห็นเขาไอมาตั้งพักใหญ่ๆแล้วครับ
บุญเพียร : ออกฤทธิ์อะไรกัน
ตอนนี้เขากลั้นไอเอาไว้ต่างหาก
เพราะขืนไอนิดเดียวมันจะไหลออกมานะซี
ได้ผลไวทันตาเห็น jljhl
ยืนกอดเสาหน้าร้าน ไม่กล้าไปไหน
แค่นึกอยากไอ ยังไม่กล้านึก
อิอิ
แก้ไอได้ชงักนัก ขนานนี้ kjhg kjhg
555555เผลอไอเป็นเรื่องอดิ hgjhg
ไอออกมาก็เล็ดอะดิ 555+
ข้าศึกโจมตี
อั้นต่อไปตาเห็นใจหลานๆ ปล่อยออกมาเนี้ยไม่อยากนึกภาพเลย