ฉันปล่อยให้ความรู้สึกผูกพันบางอย่าง...
ค่อย ๆ เลือนหายไปจากความทรงจำทีละเล็กทีละน้อย....
.....ภาพคนบางคน ค่อย ๆ ถูกลบออกไปจากหัวใจ .......
ฉันเคยวาดหวังให้ความผูกพันนี้ คงอยู่เนิ่นนาน....ตลอดไป...
แต่เหมือนเป็นแค่ฉันเพียงคนเดียว ที่คาดหวังให้เป็นแบบนี้....
คาดหวังให้เรามีกันและกัน เหมือนช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เราต่างเคยรู้สึก....
.....ฉันหวังเอง....คิดเอง....และรู้สึกไปเอง.....
...........................และเมื่อวันหนึ่ง.....................
ฉันเริ่มมองเห็นคุณค่าในตัวฉันเอง....
ฉันมองเห็นความเสียใจของตัวเอง...
และฉันมองเห็นหยาดน้ำตาของตัวเองกำลังรินไหล.....
ฉันเริ่มรู้สึกสงสารตัวเองมากขึ้น...ที่คิด รู้สึก และคาดหวังเพียงลำพัง....
ฉันเฝ้ามอง มองดูความเป็นไปของความสัมพันธ์.....
และฉันมองเห็นบางอย่างของความสัมพันธ์นั้น
ฉันมองเห็นภาพลวงตาซ่อนเร้นอยู่ในคำว่า....คิดถึง...
ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา....ฉันโง่ ที่เพิ่งมองเห็นมัน...
............................
ฉันเริ่มหันมาดูแลเอาใจใส่ความรู้สึกของตัวฉันเองให้มากขึ้น....
ฉันเริ่มทำหัวใจตัวเองให้แข็งแรงขึ้นวันละนิด......วันละนิด...
ฉันเริ่มรู้สึกว่า คำว่า คิดถึง แท้จริงแล้ว ไม่เคยมี.....
...............................วันนี้............................
ฉันไม่คาดหวังความสัมพันธ์นั้น
และฉันปล่อยให้มันหลุดลอยไป....ไกล....โดยไม่พยายามหยุดยั้งมันไว้
ฉันยืนมองความสัมพันธ์นั้น ลอยลับหายไปจากสายตา...
และหวังเพียงว่า .... เราจะเป็นเพียงแค่คนผ่านตา...
ในบางเส้นทางของชีวิต ที่บังเอิญชะตาลิขิตให้เจอกันเท่านั้น.....
....................สุดท้าย....................
รู้สึกดี.....ที่เราห่างกัน....
รู้สึกดี.....ที่เราจะมองไม่เห็นกันบ้าง....ในบางเส้นทาง....
รู้สึกดี.....ที่เราจะลืมเลือนกันไป.....ในบางเวลา
รู้สึกดี.....ที่เราจะกลายเป็นคนอื่นในไม่ช้า....
รู้สึกดี.....ที่เราจะไม่เป็นเราอีกต่อไป...
และสุดท้าย ก็ยังรู้สึกดีที่เคยผูกพันกัน.........
ฉันเคยวาดหวังให้ความผูกพันนี้ คงอยู่เนิ่นนาน....ตลอดไป...
แต่เหมือนเป็นแค่ฉันเพียงคนเดียว ที่คาดหวังให้เป็นแบบนี้....
ฉันหวังเอง....คิดเอง....และรู้สึกไปเอง
ฉันเริ่มรู้สึกสงสารตัวเองมากขึ้น...ที่คิด รู้สึก และคาดหวังเพียงลำพัง....
ฉันเฝ้ามอง มองดูความเป็นไปของความสัมพันธ์.....
และฉันมองเห็นบางอย่างของความสัมพันธ์นั้น
ฉันมองเห็นภาพลวงตาซ่อนเร้นอยู่ในคำว่า....คิดถึง...
ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา....ฉันโง่ ที่เพิ่งมองเห็นมัน...
รู้สึกดี.....ที่เราห่างกัน....
รู้สึกดี.....ที่เราจะมองไม่เห็นกันบ้าง....ในบางเส้นทาง....
รู้สึกดี.....ที่เราจะลืมเลือนกันไป.....ในบางเวลา
รู้สึกดี.....ที่เราจะกลายเป็นคนอื่นในไม่ช้า....
รู้สึกดี.....ที่เราจะไม่เป็นเราอีกต่อไป...
และสุดท้าย ก็ยังรู้สึกดีที่เคยผูกพันกัน.........
ในความจริง มันไม่มีคำว่ารู้สึกดีหรอกค่ะ มีแต่คำว่ารู้สึกแย่จริงๆ..
ช่วงนี้ทำไมท่านเบนมีแต่เรื่อง SAD ครับ ทำเอาผมห่อเหี่ยวเลย
มั น มี ด้ ว ย ก า รู้ สึ ก ดี ที่ เ ร า ห่ า ง กัน นิ
มั น น่ า จ ะ มี แ ต่ คิ ด ถึ ง ม า ก ก ว่ าน า ถ้ า มั น ห่ างงกัน zad
อยู่อย่างเหงาๆ เราคงจะได้รู้
ขาดกันไปจะทนได้ไหม หากไม่มีกันอยู่
อยู่อย่างเหงาๆ บางที จะได้รู้
หากมีใครบางคนเข้ามา จะได้ลองคิดดู
ว่าใจเราต้องการเขาไหม หรือ ว่าใจยังคงโหยหา
อยากกลับมา เพื่อรักกันเหมือนเดิม
แค่ห่างกันดู ให้เธอรู้ไว้ มันไม่ใช่เลิกกัน
แค่ให้ถอยไปปรับตัว
ถ้าหากยังมัวมาเจอซ้ำๆ ทำ ทุกวันเหมือนเดิม
ยิ่งซ้ำเติมในรอยหมางกัน
ตามนี้เลยคร้าบ...เคยเจอกะตัวมาแล้ว vbnn สุดท้ายเค้าก็กลับมาหาเรา เพราะเค้ารู้ว่าเรายังสำคัญสำหรับเค้าอยู่
uilo อ่านแล้วและเข้าใจครับ
เวลา คงช่วย นะครับ
เศร้าครับ ขอเศร้าด้วยคน