(http://hilight.kapook.com/admin_hilight/spaw2/imghilight4/main/14092-sujinda2_100.jpg)
เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า... บ้านหลังหนึ่ง ... มีสองแม่ลูกอาศัยอยู่ด้วยกัน ส่วนพ่อนั้น ตายไปนานแล้ว แม่ต้องคอยหาเลี้ยงดูลูกน้อย จนเติบใหญ่ และส่งเสียได้เรียนหนังสือ จนจบการศึกษา
แต่... หลังจากลูกชายเรียนจบ มีงานทำดีๆ ก็ยังขอเงินแม่ใช้อยู่ พอแม่ถามว่า "เงินเดือนแต่ละเดือนไปไหนเหรอลูก เหลือเก็บบ้างไหม?"...
คำตอบที่ได้ฟังจากปากลูกชายคือ "เที่ยวหมดแล้วครับแม่ ... เงินเดือนผมก็น้อย ค่าเลี้ยงสาวยังไม่พอเลย แม่จะเอาอะไรกับผมนักหนาเนี่ย! อย่ายุ่งกับผมได้ไหม?"
พอแม่ได้ฟังดังนั้น ก็เงียบ !!! และก็พูดว่า "ที่แม่พูดไม่ใช่แม่อยากได้ตังค์เจ้า ... แต่แม่กลัวว่าเจ้าจะไม่รู้จักใช้เงิน เผื่อยามฉุกเฉิน จะได้ไม่ต้องเดือดร้อน หรือ เผื่อลูกไม่มี ขาดเหลือ อะไรแม่จะได้ช่วยเหลือเจ้าได้ และ แม่ ..." ยังไม่ทันที่แม่จะพูดจบลูกชาย ก็เดินจากไป...
อยู่มาวันหนึ่ง . . . ลูกชายก็เดินเข้าไปหาแม่ในครัว พร้อมยื่นกระดาษที่เขียนข้อความไว้จนเกือบเต็มหน้าให้คุณแม่ของเขาอ่าน ซึ่งมีใจความว่า...
ค่าตัดหญ้า 5.00 บาท
ค่าทำความสะอาดห้องผม อาทิตย์นี้ 1.00 บาท
ค่าซื้อของให้แม่ 2 .50 บาท
ค่าดูแลน้องชาย 2.50 บาท
ค่าเอาขยะไปทิ้ง 1.00 บาท
ค่าได้คะแนนดี 5.00 บาท
ค่ากวาดสนาม 2.00 บาท
รวมค้างชำระ 19.00 บาทถ้วน
ปล.แม่จ่ายให้ผมด้วย (โห... ทำงานมีเงินเดือนกะเงินแค่นี้ยังขอแม่นะเนี่ย!!!! เฮ้อ...น่าเศร้าใจจริงๆ)
. . . เมื่อคุณแม่อ่านเสร็จแล้วก็หยิบปากกาขึ้นมา เธอพลิกกระดาษไปด้านหลังแล้วเขียนว่า...
เก้าเดือนที่แม่อุ้มท้อง . . . ไม่คิดเงิน
เวลาที่แม่พยาบาลลูก และสวดมนต์ให้ลูก . . . ไม่คิดเงิน
ค่าที่ลูกทำให้แม่ต้องเสียน้ำตา . . . ไม่คิดเงิน
ของเล่น อาหาร เสื้อผ้า พาเที่ยว . . . ไม่คิดเงิน
แม้แต่เช็ดน้ำมูกให้ . . . ไม่คิดเงินหรอกจ้ะลูก
เมื่อรวมทั้งหมดเป็นราคาเต็มของความรัก . . . ไม่คิดเงินเหมือนกัน
และเมื่อลูกชายได้อ่านสิ่งที่คุณแม่เขียนไว้ ก็อึ้ง !. . . น้ำตาหยดโตก็ไหลออกมา เขาสบตากับแม่แล้วจึงพูดว่า... " แม่ครับผมรักแม่จริง ๆ นะครับ" แล้วเขาก็เอาปากกาเขียนหนังสือตัวโตว่า... ...จ่ายหมดแล้ว... แม่จ่ายหมดแล้ว... แต่... แต่ว่า... ลูกยังทอนให้ไม่หมดครับแม่... !!
(แง๊ อ่านแล้วซึ้งอ่ะ น้ำตาแทบไหล)
ความรักของแม่มีค่ามากกว่าเงินไม่มีอะไรมาแทนได้ครับ ss
แม่เล่าให้ฟังว่า แม่มีอาชีพทอหูก..ตอนผมยังเด็กๆ ผมมักจะคลานไปกอดเท้าแม่หลับ....พอโตเป็นวัยร่น ผมมักจะรำคาญเวลาแม่พร่ำสอนเสมือนผมยังเป็นเด็กน้อยอยู่ร่ำไป ...ทุกวันนี้ ผมอายุย่าง 40 แล้ว แม่ก็ยังสอนยังเตือนเหมือนตอนผมเยาว์วัย แต่ผมไม่รำคาญ ผมมีความสุขที่ได้ยินเสียงแม่ มีความสุขที่ได้กอดแม่ มีความสุขที่ได้ป้อนข้าวแม่ ( แม่ทำเองได้ แต่แม่อยากให้ทำ ) ผมอยากให้แม่อยู่กับพวกเรา ( พี่ๆ หลานๆ ) นานๆ ..ผมรักแม่มากครับ
ดีจัง
คิดถึงแม่
ไม่สามารถตีค่าออกมาเป็นราคาได้ มันอยู่ในใจเสมอ ss
เรื่องของเธอคนนั้น.... ผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก
" แม่ "
ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป เรียน เที่ยว นอน กิน ดึกๆผมก็โทรคุยกับแฟนของผม
ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผมและผมก็เชื่อว่าใครๆเค้า ก็ทำแบบนี้กัน
"จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าวรึยาง"
"กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกินตัวเองคิดถึงเค้า มั้ยเนี่ย "
"รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย เค้าอยากเป็นกระสือที่รักจะได้เห็นใจไง"
"ตัวเองวาง ก่อนดิ ก่อนดิ นะ นะ "
ประโยคต่างๆที่ผมได้คิดและคัดสรร เตรียมพร้อมมาต่างๆก่อนโทร
ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนดึกไปกับการคุยโทรศัพท์ ระยะเวลาอันผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้งนั้น
พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่ผมก็ไม่ชอบนะ หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ
ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน
..เอ้อเกือบลืมไปอีกอย่าง กิจวัตรอีกอย่างนึงของผม ก็คือ แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน
"ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง" "เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย"
"วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง"
"อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ"
โธ่!! คำถามเดิมๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิมๆ แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที
ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ โชคดีที่ผมพยายามตัดบทคุย
ผมกับแม่น่ะคุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว ก็มันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยังไงจนกระทั่งวันนั้น
"ตัวเองตอบเค้าได้รึยังว่ารักเค้ามั้ย"
"เร็วสิ เค้ายังอุตส่าห์บอกรักตัวเองไปแล้วนะ" .. "แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ"
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน
ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อว่า "Home"
"โธ่ !! แม่โทรมา ทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย" ผมไม่สลับสาย
ผมยังคงคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยคเดิมๆ
"และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้าย ที่ผมจะมีโอกาสฟังเสียงของแม่ .."
หลังจากนั้นไม่นานทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า
เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้าและแม่ของผมขัดขืนและได้ต่อสู้กับโจร
จึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
ญาติของผม เล่าอีกว่าตอนไปพบศพแม่นั้น ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่น
และเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอไม่ใช่โทร แจ้งตำรวจหรือเรียกรถพยาบาล
แต่แม่เลือกที่จะโทรหา "ผม"
สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือ โทรศัพท์หาผมเพื่อฟังเสียงของผม
วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น
วันนั้นผมเลือกที่จะคุยกับแฟนผม
ดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่คุยกับผม
เป็นคนแรกในชีวิตผู้หญิงคนเดียวที่ผมสามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา
โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดๆ
ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่ ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ
คนเดียวในโลกที่โทรมาหาผม เพียงแค่ฟังผมพูดประโยคเดิมๆ
คนเดียวในโลกที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโปรโมชั่นแพงแค่ไหนก็ยังโทรหาผม"
และคนเดียวในโลกที่เลือกคุยกับ ผมในวินาทีสุดท้ายในชีวิต "
ในบางครั้งประโยคที่ว่า "ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะแก้ตัว"
มัน ก็ไม่เป็นความจริง"เพราะบางปรากฏการณ์ในโลก เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว
...อาจเ ป็นเพราะเวรกรรมของผม หลังจากนั้นไม่นานแฟน
ผมที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอวันหลายๆชั่วโมงคุยกับเธอก็ทิ้งผมไป
วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น
หลายๆอย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ มิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป
เพราะตัวเราเท่านั้นที่เป็นผู้ต้องรับผลการกระทำของเราเอง
"เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป"
ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์ รอ ที่จะตอบคำถามเดิมๆให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง
แต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอีกแล้ว..
กำลังจะกลับไปกอดแม่ กราบที่ตักแม่ และก็จะไม่ห่างจากแม่(และพ่อ)ไปไหนอีกแล้ว
ปล.ป๊า ม๊า...กำลังจะกลับไปอยู่ใกล้ๆป๊ากับม๊าแล้วครับ กราบแทบเท้าขออภัยที่ลูกชายคนเดียวคนนี้ไม่ได้อยู่ดูแลป๊ากับม๊ามาตั้ง 6 ปี ตอนนี้กำลังจะกลับไปอยู่ใกล้ๆแล้วครับ
ความจริงไม่ควรตั้งกระทู้แบบนี้เลย มันสะเทือนใจที่จะประมาณค่าความรักเป็นตัวเลข แต่ถ้าถามผมสามารถตอบได้ทันทีเลยว่า อินฟินีตี้
ความรักของแม่ ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่จะมาเปรียบค่า
แล้ววันนี้เราได้ทำอะไรเพื่อแม่หรือยัง
เปรียบไม่ได้ครับ ไม่สามารถเปรียบได้เลย ชีวิตที่หายใจอยู่ทุกวันนี้เพราะแม่ครับบ
รักแม่
วันนี้ได้กลับไปกอดแม่แล้ว
คิดถึงแม่จัง
lkkjjh lkkjjh lkkjjh