Messages

ดันจ้า

   สวัสดีครับ ผมอายุ 32 ปี ทำงานออฟฟิตครับ ก็ปรับเปลี่ยนงานค่อนข้างจะบ่อย และก็เป็นคนที่รูปหน้าค่อนข้างดี สาวๆติดเพี้ยบครับ เพราะบุคลิกภาพผม อัธยาศรัยดีด้วยครับ คุยสนุกสนานสาวๆก็ชอบครับ เรียกว่า คารมดี และก็ยังหน้าตาดี ผมก็เลยเปลี่ยนแฟนบ่อยๆครับ เรียกได้ว่า ไม่ค่อยจะง้อผู้หญิงสักเท่าไหร่ครับ เพื่อนๆผมนี่อิจฉาผมมากครับ จะไปเที่ยวกันละก็เป็นต้องมีผมไปเรียกสาวๆที่โต๊ะตลอด แล้วเราก็แบ่งๆกันน่ะครับ 
   เวลาผ่านไปจากช่วงวัยรุ่น ทำให้ผมได้ใช้ชีวิตอย่างโลดโผน หรรษามากในมุมของผม และยังใช้ชีวิตกับสาวๆคุ้มมากๆครับ ผมเองไม่ได้มีการป้องกันอะไรเลยครับ เพราะคิดว่าเป็นแฟนกัน ไม่ต้องป้องกัน เดี๋ยวจะไม่ไว้วางใจกัน ดังนั้นเวลาที่ผมมีอะไรกันกับผู้หญิงเลยไม่เคยที่คิดจะป้องกันเลยครับ ทำให้ผมรู้สึกเสียใจมากจนมาถึงทุกวันนี้เลยครับ เพราะว่าความรักสนุก มักมากของผมเองครับ
            จากชีวิตวัยรุ่นที่มันแสนจะสนุกสนานเหลือเกินครับ แต่ทุกวันนี้เป็นดังว่า ผมจะต้องมารับเวรกรรมที่ได้ทำไว้ตั้งแต่ชาติปางไหนก็ไม่รู้ครับ เพราะสถานะที่ผู้ตกอยู่ทุกวันนี้มันทรมานมากๆเลยครับ
   ตั้งแต่มีผื่นขึ้นตามร่างกาย ก็คิดว่าเป็นผื่นคัน ผดร้อนก็ว่ากันไป ซื้อคาราไมน์มาทาก็ไม่ดีขึ้น เกาครับ จนผื่นนั้นก็ไม่หายแผ่ขยายไม่จนทั่วร่างกาย ทำให้ผมต้องอายมากๆเลยครับ หน้าตาก็ดี แต่มีผื่นอะไรก็ไม่รู้ครับ คิดว่าเป็นโรคผิวหนัง ก็เที่ยวหาซื้อยาตามร้านขายยาน่ะคราบมาทา กิน แต่ก็ไม่หาย ก็ยังคงมีผื่นเหล่านี้ขึ้นมาอยู่ตลอด เป็นสะเก็ดแห้ง ดำ เป็นแผล น่ารังเกียจมากๆ ผมแอบคิดในใจว่า เป็นอาการของเอดส์รึเปล่า เพราะเคยรักสนุกมา ก็ยังไม่ได้ใส่ใจอะไรมากครับ หาข้อมูลของอาการโรคเอดส์ ก็มีผื่นขึ้นคล้ายๆกับที่เราเป็น ก็เลยตัดสินใจไปคลินิกนิรนามเลยครับ 
   ผมถึงบางอ้อเลยครับ เมื่อผลตรวจเลือดออกมาเป็นบวก ผมนี่เข่าทรุดกันเลยโลกมืด ดับสนิท หยุดนิ่ง ไม่รู้จะมองหน้าใครแล้วครับ ผมจะทำอย่างไรกับชีวิตของผมดี อนาคตคงไม่มีแล้ว ทำไมผมถึงต้องมาโชคร้ายแบบนี้ อาการโรคเอดส์ก็กำเริบแบบนี้ตลอด เราจะอยู่ไปเพื่ออะไร คิดอยากจะคิดสั้นเลยครับ เพราะไม่อาจจะกลับไปมองหน้าใครเขาได้เลยครับเพราะอายมาก เหมือนตนเองไม่เหลือใครอีกแล้ว ผมเลยตัดสินใจกลับบ้านไปหาแม่ครับ เล่าเรื่องให้แม่ฟัง แม่ผมนิ่งมากๆครับ แม่ให้กำลังใจผม และบอกว่ามีแม่อยู่เราจะไม่ดูแลแม่หรือ จะปล่อยให้แม่เสียใจได้หรือลูก ผมมีกำลังใจ ลุกฮึดขึ้นสู้อีกครั้งจากกำลังใจของแม่ผมครับ ผมตั้งใจทานยาต้านที่หมอให้มาครับ มันก็ยังมีอาการข้างเคียงของยาอยู่บ้าง บ้างครั้งผมก็อยากจะอาเจียนมากๆครับ มันเป็นอาการของยาหรือว่าอาการโรคเอดส์ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมก็หาข้อมูลแล้วก็แสวงหา หาอาการเสริมที่มันช่วยกับโรคนี้มาทานครับ เพื่อที่จะสู้กับโรคนี้อีกครั้งด้วยกำลังใจจากคนที่รักผม และผมก็รักนั้นก็คือแม่ของเราครับ ไม่ว่าจะมีใครบนโลกนี้ที่บอกว่ารักเรา ก็ยังคงไม่เท่ากับรักจากแม่ที่ผมซึ้งแล้วจริงๆวันนี้นี่เอง
   อาการของผมก็ค่อยๆดีขึ้นครับ ผมก็กลับมาปฏิบัติงานตามปกติ แต่อาการผื่นมาจนผมชิน แต่ก็ยังมีอาการป่วยบ่อยๆตามมาด้วยครับ ผมละทรมานมากๆครับ  ลิ้นผมเป็นฝ้าสีขาวๆเต็มไปหมด เป็นเพราะเป็นเชื้อราครับ รู้สึกแย่มากๆกับอาการโรคเอดส์ที่กำเริบ ผมก็พยายามสู้ครับ เพื่อแม่ของผม ผมก็ปรึกษาหมอ ไปหาหมอตามที่หมอนัดครับ ตามยาต้าน กินยาต้านตามที่หมอบอก และโรคเอดส์ในทุกวันนี้ หากว่าเราดูแลสุขภาพเราให้แข็งแรง มีภูมิต้านทานที่ดีได้ เราก็สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ครับ
            อาการที่ผมเป็น ผมอยากเล่าสู่เพื่อนๆฟัง โดยหวังให้เป็นประสบการณ์สำหรับคนที่ใช้ชีวิตโลดโผน อยู่บนความชะล่าใจครับ โรคเอดส์มันเป็นโรคร้ายที่ทำลายอนาคตเราครับ ผมไม่อยากให้เกิดกับใครเลยครับ เพราะผมได้รู้แล้วครับว่า เมื่อเป็นแล้ว โลกมันทารุณมากๆครับ เพื่อนๆอย่าได้ประมาทเหมือนดังกับผมครับ อาการที่แสดงออกมาผมก็ยังไม่รู้ครับว่าต่อไปจะมีอาการอะไร หรือว่ามีอาการอะไรที่จะมารุมเร้า ทำลายผมอีก ผมขอเพียงแรงใจจากคนที่เรารักครับ จะสามารถทำให้เรามีชีวิต มีกำลังต่อสู้ต่อไปครับ และฝากให้รักแม่กันมากๆด้วยนะครับ