เบี้ยที่แพทย์แผนไทยใช้เป็นเครื่องยา

[watamon]

ประโยชน์ทางยาของเบี้ย

เบี้ยที่แพทย์แผนไทยใช้เป็นเครื่องยา  ได้แก่

• เบี้ยผู้ เป็นหอยที่มีเปลือกหนาและแน่นรูปรีหรือรูปคล้ายชมพู ท้องยื่นเป็นผิวมัน ส่วนช่องปากยาวแคบ และไปสุดตอยปลายทั้ง ๒ ข้าง เป็นลำรางสั้นริมปากทั้ง ๒  ด้านเป็นหยักหรือมีฟัน ไม่มีฝาปิด หอยพวกนี้เป็นหอยเคลื่อนไหวช้าพบมากในทะเลเป็นเขตอบอุ่น ทานตัวอ่อนของกะรังเป็นอาหาร พบได้ในท้องทะเลของประเทศไทย
  
  เบี้ยที่ผู้ใช้ทางยานี้เป็นเปลือกหอยแตกต่างเล็ก รูปไข่หรือรูปไข่กลับ หัวท้ายมนป่องกลาง ส่วนกว้างที่สุดราว ๑ ซม. ยาวได้ราว ๒ ซม. ด้านหลังมีขอบยกสูงกว่าตรงกลาง จัดเป็นเบี้ยหายากราคาค่อนข้างแพง
  แพทย์แผนไทยเอาเบี้ยผู้มาเผาให้โชน ผสมกับพิมเสนออย่างดี ใช้โรยแผล กัดฝ้าละออง หรือใช้กินเป็นยาขับลมในลำไส้ ขับปัสสาวะ แก้ไตพิการ ในคัมภีร์ปฐมจินดาร์ให้ยา ๒ ขนานที่เข้า "เบี้ยผู้เผา" ขนานหนึ่งคือ "ยากวาดเจียระไนเพ็ชร์" (ดูเรื่อง  "ไส้เดือนดิน"  หน้า  ๑๒-๑๔) ส่วนอีกขนานหนึ่งคือ " ยาแก้ชักเส้นกระเหม่นตัว "  ดังนี้
  ยาแก้ชักเส้นกระเหม่นตัวขนานนี้ ท่านให้เอา
   รากมะกล่ำเครือ  ๑
   รากหญ้านาง  ๑
   รากกรุงเขมา  ๑
   ข่าแก่  ๑
   รากผู้เผา  ๑
   รวมยา ๕ สิ่งนี้เอาเสมอภาค ทำเป็นจุณ บดปั้นแท่งไว้ ละลายน้ำบริโภคหาย
  พระคัมภีร์มหาโชตรัต ให้ยา ๒ ขนานนี้เข้า " เบี้ยผู้เผา " เช่นเดียวกัน ขนานหนึ่งเป็นยาขับโลหิตสำหรับสตรี  ดังนี้ ถ้าผู้หญิง คลอดบุตรโลหิตนั้นกลับแห้งไป ท่านให้แต่งยานี้ ให้เอา
   แก่นแสมทั้ง  ๒
   หญ้าพันงูแดง  ๑
   หญ้าพันงูขาว  ๑
   ผักโหมหิน  ๑
   รากสแก  ๑
   หัวบุก  ๑
   เบี้ยผู้เผา  ๑๒  เบี้ยแช่สุรารับประทานให้มดลูกแห้งแล