สรรพคุณน้ำขิงมีประโยชน์เเละสรรพคุณที่น่าทึ่ง ( ยังช่วยให้ชีวิตราบรื่นอย่างไม่ต้อ

[Tawatchai1212]

น้ำขิง
ขิงเป็นสมุนไพร รวมทั้งเครื่องเทศที่ช่วยชาติไทยจีนแล้วก็ประเทศอินเดียรู้จักใช้มาตั้งแต่โบราณ หนังสือเรียนสรรพคุณโบราณของไทยว่าขิงสด มีรสหวานเผ็ดร้อน
มีสรรพคุณ แก้เจ็บท้อง บำรุงธาตุ ขับลมในไส้ให้ผายรวมทั้งเรอ โดยเหตุนี้น้ำขิงนอกเหนือจากการที่จะช่วยละลายยาให้กินยาง่ายแล้ว ยังช่วยแต่งรถให้น่าลิ้มลองเพิ่มขึ้นทั้งมีสรรพคุณทางยาซึ่งสามารถเสริมฤทธิ์ตัวยา ในยาขนานนั้นได้อีกด้วย ทิ้งที่ประยุกต์ใช้เตรียมน้ำขิง สำหรับทำเป็นกระสายยานั้น มักใช้ขิงแก่สดสูตรเอาเปลือกนอกออก ล้างน้ำให้สะอาดแล้วฝานเป็นชิ้นบางๆต้มกับน้ำตามต้องการส่วนขิงที่นำมาใช้เป็นเครื่องเทศนิยมใช้อีกทั้งสดรวมทั้งแห้งทั้งหินอ่อนรวมทั้งขิงแก่โดยมักใช้ขิงที่ยังอ่อนอยู่ ทำอาหารที่ไม่อยากรสเผ็ดมากมาย โบราณว่าขิงแห้งมีรสหวานเผ็ดร้อนมีคุณประโยชน์แก้ไข้แก้ลมแก้จุกเสียดแก้เสลดบำรุงธาตุแก้คลื่นเห*ยน อ้วก สวนหินสดมีรสหวานเผ็ดร้อนมีสรรพคุณแก้เจ็บท้องบำรุงธาตุ ขับลมในลําไส้ให้ผายลมแล้วก็เรอ
   สมุนไพร ยาขณะที่ ๕๓ ในหนังสือเรียนพระยาพระนารายณ์ชื่อ "มหากระทัศใหญ่" ที่ใช้แก้ลมทุกประเภทนั้น ให้ใช้น้ำผึ้ง น้ำขิง น้ำส้มซ่า หรือน้ำกระเทียม เป็นน้ำกระสายยาก็ได้ แล้วแต่หมอผู้วางยาจะยักน้ำกระสายให้ต้องโรคจำต้องอาการ ดังต่อไปนี้   "มหากทัศใหญ่" ให้เอาโกฏสอเทศ เทียน ๕ รากเจตมูลไฟ ผลกระวาน ใบกระวาน ผลอันใหญ่ สะค้าน เปลือกสมุลแว้ง ขิงแห้ง ว่านน้ำ พริกล่อน รากไคร้เครือ บอแร็ก ลูกจันทน์ ดอกจันทน์ เกลือบก สิ่งละส่วน การะบูร กานพลู เทียนตาตั๊กแตน เทียนเกล็ดหอย สหัสคุณก็ได้ เปล้าน้อยก็ได้ สิ่งละ ๘ส่วน ดีปลี ๒๐ ส่วน ปฏิบัติเป็นผุยผง ละลายน้ำผึ้ง น้ำขิงน้ำส้มส้า น้ำกระเทียมก็ได้ รับประทานหนักสลึงหนึ่ง แก้ลมปัตฆาฏ ลมอัมพาต ลมราทยักษ์ หากลมนั้นเบากำลังยานั้นก็จะให้ร้อนถึงปลายมือปลายตีน บรรดาลมทั้งสิ้นแก้ได้หายสิ้นแลฯ
  ขิงมีชื่อเรียกในภาษาสันสกฤตว่า srigavere ซึ่งแผลงเป็น zingiber เมื่อทำให้เป็นภาษาละตินเพื่อตั้งเป็นชื่อสกุลรวมทั้งชื่อตระกูล ตามหลักสากลสำหรับเพื่อการตั้งชื่อวิชาพฤกษศาสตร์ ฝรั่งเรียกว่าขิง ginger ดังที่เรียกกันในภาษาแขก ผู้รู้ทางภาษาหลายๆคนสันนิศฐานว่า คำ "ขิง" ในภาษาไทย ก็น่าจะมีที่มาจากภาษาแขกนี้เอง แต่เรียกให้สั้นลง
ขิง เป็นเหง้าของพืชขนาดเล็กที่มี
ชื่อพฤกษศาสตร์ว่า Zingiber officnale Roscoe
ในตระกูล Zingoberaceae
เป็นพืชอายุนับเป็นเวลาหลายปี สูง ๓๐-๙๐เซนว่ากล่าวเมตนมีเหง้าที่มีกาบใบบางๆหุ้มห่อ เปลือกสีน้ำตาลปนเหลือง เนื้อเหง้ามีสีนวล มีกลิ่นเฉพาะ เป็นใบเลี้ยงผู้เดียว ออกสลับกัน รูปขอบขนานปนรูปใบหอก ปลายใบแหลม ขอบของใบเรียบ ขนาดกว้าง ๑-๓ ซม. ยาว ๑๐-๒๕ซม. ดอกออกเป็นช่อ ช่อดอกแทงขึ้นโดยตรงจากเหง้า ก้านช่อดอกยาว๑๐-๒๐ ซม. มีใบปนะดับ สีเขียวอ่อน ดอกย่อย ไม่มีก้าน ดอกมีสีเหลือง ปลายกลีบเป็นสีม่วงแดง ผลได้ผลสำเร็จแห้ง มี๓ พู

ขิงมีองค์ประกอบเป็นชันน้ำมัน (oleoresin)อยู่ในปริมาณสูง ซึ่งเป็นสารที่ทำให้ขิงมีรสเผ็ดและก็ มีกลิ่นหอมยวนใจ ถ้าหากสกัดชันน้ำมันนี้ ด้วยตัวทำละลาย บางประเภทจะได้ชันน้ำมันที่เกือบบริสุทธิ์ซึ่งมีลักษณะข้นเหนียว สีน้ำตาลเข้ม มีกลิ่นฉุนรวมทั้งรสเผ็ดร้อน มีชื่อเรียกด้านการค้าว่า "จินเจอริน" (gingerin) มีสารในกลุ่มจินพบรอล ( gingerol) โชโกล (shogaol) รวมทั้ง ชิงเจอโรน (zingerone) เป็นหลัก ชันน้ำมันที่เตรัยมใหม่ๆจะมีจินพบคอยล ดังเช่น 3-6-gingerol,8-gingerol,10-gingerol,12-gingerol เป็นหลัก แม้กระนั้นถ้าเกิดทิ้งเอาไว้นานๆจะมีโชโกลเป็นตัวหลัก ทั้งโชโกลและซิงเจอโรนไม่ใช่สารสินค้าธรรมชาติที่พบในขิง แต่ว่าเป็นสารที่เกิดจากปฏิกิริยาเคมีในระหว่างการสกัดด้วยตัวทำละลาย สารทั้งสองนี้มีรสเผ็ดร้อนกว่าจินพบรอล เพราะฉะนั้น จินพบรินที่ดีจะต้องมีสารทั้งสองชนิดนี้ในจำนวนที่ต่ำที่สุด  ขิงมีน้ำมันระเหยง่ายราวปริมาณร้อยละ ๑-๓ ปริมาณนี้จะขึ้นกับแนวทางปลูกและขณะที่เก็บเกี่ยว ในน้ำมันระเหยง่ายมีสารสำคัญหลายอย่าง ดังเช่นว่า (-)-b-sesquiphillandrene , E,E-a-farnesene , (-)-zingiberene , (+)-ar-curcumene ซึ่งมีฤทธิ์ต้านทานเชื้อบัคเตรีที่ส่งผลให้เกิดหนอง ขับลม กระตุ้นการบีบตัวของกระเพาะและก็ลำไส้  ปัจจุบันมีการใช้สารสกัดจากขิง ซึ่งหนสารส่วนประกอบหลักเป็นอนุพันธ์ของ 4-hydroxy-3-methoxyphenyl อาทิเช่น ซิงเจอโรน จินพบร์ไดออล (gingerdiol) จินเจอร์ไดโอน (gingerdione) จินพบรอคอยล โชโกล เป็นยาบรรเทาอาการอ้วกคลื่นไส้ รวมทั้งทุเลาลักษณะของการปวดเพราะข้อเสื่อม อีกทั้งอาจช่วยลดการอักเสบรวมทั้งบวมของข้อ