กว่าจะมาเป็นช่างตัดผมได้ ประสบการณ์ในโรงเรียนเสริมสวย

[laskjf007]

ตัดผมทำผม ตอนเด็กๆ ก็ไม่ได้ใฝ่ฝันอะไรกับมันมาก ไม่ค่อยได้สนใจเลย มาเริ่มตั้งอกตั้งใจเรื่องทำผมว่ามีมโนทัศน์อยากจะเป็นช่างก็ตอนที่เรียนจบมหาลัยแล้ว รู้สึก ว่างานที่ทำมันไม่ค่อยเวิร์ค ทำแล้วไม่แฮปปี้ก็ต้องหางานใหม่ แต่อยากทำการยังชีพอิสระมากกว่า ที่สุดก็ได้ยึดหน้าที่เป็นช่างตัดผมบาร์เบอร์ อ้าว...ความใฝ่ฝันตอนแรกๆ ก็เป็นปกติของทุกคน ที่อยากจะเป็นช่างเก่งๆ แต่พอเอาเข้าจริงๆ แล้ว ทุกคนก็จะมีนโยบายเป็นของตนเอง เป็นซะงั้น มองหาโรงเรียนเสริมสวย ทันที...ตอนแรกผมก็ไปเรียนเสริมแต่งที่สารพัดช่างก่อน เกจิอาจารย์ก็ใจดีมาก พอดีว่าเขาค่อนข้างจะให้การเชียร์นักเรียนดีมาก แทบจะไม่ต้องเอาเครื่องใช้ไม้สอยอะไรไปเรียนเลย ที่เรียนคือ สารพัดช่างอุดรธานี หรือวิทยาคารหมากแข้งที่เขาเรียกกัน เป็นโรงเรียนเสริมสวยค่าเรียนก็ถูกมาก เท่าที่จำได้รู้สึกว่าจะ 230 บาทมั้งนะ อันนั้นลองเรียนดูก่อน ก็เออ สนุกดีเหมือนกัน เรียนๆ ไป ครูชมว่ามีแววนะ ก็ปลื้ม เขาก็แนะนำมาหลายๆ เรื่องเหมือนกัน อย่างเช่น ความสะอาด การแต่งกาย การตรงต่อเวลา ซึ่งก็เป็นเรื่องที่สำคัญสำหรับการเป็นช่างที่ดีก็ต้องมีระบบกฎข้อบังคับดีด้วยเรียนคอร์สแรกใช้เวลาประมาณสามเดือน ไปเรียนที่ทุกวันหลังห้าโมงเย็น ต่อมาก็ได้ไปเรียนปรุงแต่งในโรงเรียนเสริมสวยชื่อดังแถวๆ ประตูน้ำ ตอนนั้นคอร์สหนึ่งหมื่นห้า ครั้งเรียนเขาบอกว่าเรียน 6-8 เดือน แต่พอเอาเข้าจริงเรียน 10 เดือน จนเงินที่เก็บไว้จะหมดแล้วก็เลยพอแค่นั้น ได้ไปเรียนห้องรับผู้บริโภคแล้วด้วย แต่เอาแค่นั้น เพราะว่าพอเรากราบเรียนเข้าจริงๆ แล้วก็ยังไม่ครบอยู่ดี อย่างตัดผมชายหรือที่เราเรียกันว่าตัดผมชายบาร์เบอร์ ถ้าไปเรียนที่สารพัดช่างจะสอนได้ละเอียดกว่า โรงเรียนเสริมสวยก็คือโรงเรียนเสริมสวย ไม่ได้เป็นอะไรที่ครบถ้วนเติบโต ก็เป็นเรื่องที่ผิดคาดเหมือนกัน เรียนแพงแต่ก็งั้นๆ แหละ จริงๆ หาความรู้ตามอินเตอร์เน็ตยังจะได้มากกว่าอีก เป็นงั้นไป ก็มีหลายๆ คนที่หลงเข้าไปเรียนแล้วบ่นเสียดายเงินกันเยอะเหมือนกัน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรซะเลย ก็ได้เหมือนกัน แล้วแต่เราจะเก็บเกี่ยวอะไรไปได้บ้าง แต่ไม่ใช่ว่าจะเก่งไปซะหมดถ้าเป็นเสริมสวยจะเอาแบบครูพักลักจำก็ทำกันได้ เป็นลูกน้องหัดทำในร้านก็ได้ แล้วค่อยไปเรียนโรงเรียนเสริมสวยอีกทีก็จะได้ดีกว่า คือมันเยอะ อย่างแต่งหน้าทำผมเจ้าสาว เกล้ามวยนั่นก็เก่งไปทางหนึ่งแล้ว พวกที่ตัดซอยเซ็ทผมทำสีนั่นก็อีกทาง ถ้าสมัยนี้ก็ต่อผมกันเยอะไปหมด อันนี้แทบไม่ต้องเรียนก็ยังได้ หัดต่อผมเป็นก็เปิดร้านต่อผมได้เหมือนกัน แต่อาจจะซอยผมหรือทำอย่างอื่นไม่เป็น เรียนแต่งในโรงเรียนเสริมสวยชื่อดังถ้าเปรียนเทียบกับสารพัดช่างแล้ว ต่างกันหลายเรื่องอยู่เหมือนกัน เสียค่าเรียนแพงแต่เวลาที่เราไปถามครูกลับสอนเราเหมือนหวงๆ ไม่ค่อยบอก เคยเจออย่างเขาตอบว่าถ้าชั้นบอกเธอ เธอก็รู้คนเดียวเธอก็เอาเปรียบคนอื่นสิ อ้าว เวรละ นึกด่าแม่มในใจไปหลายคำ อันนี้จี๊ดเลย หลังจากนั้นก็เจออีกหลายๆ เรื่องซึ่งเป็นเรื่องแย่ๆ ที่หาจากโรงเรียนสารพัดช่างไม่ค่อยได้ อาจารย์ปากจัดพูดข่มนักเรียนก็เยอะ เจ้าของโรงเรียนเสริมสวยก็ดุ อูย ... อย่าให้เซด นึกในใจ นี่ตูเสียเงินมาให้มันด่าหรือนี่ เสียเงินมาแล้วก็ต้องทนเรียน ขมขื่นยังไงก็ต้องทน เพราะไม่รู้จะทำไง เสียเงินแล้วนี่ ถ้ารวยๆ ก็ว่าไปอย่าง แต่สุดท้ายเวรกรรมมีจริงฮะ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ
แล้วที่มาเขียนมาเล่าให้ฟังใน blog นี่ล่ะ ก็เป็นความมีอารมณ์ขันส่วนตัว ดีกว่าอยู่ว่างๆ ถ้าว่างก็เขียนให้อ่านเรื่องตัดผมซะมากกว่า เพราะปัจจุบันก็ตัดผมเป็นหลัก อยู่ร้านบาร์เบอร์ ได้ตัดผมสนุกกว่าสระไดร์ทำผมเยอะเลย เรื่องเงินว่ากันอีกที ทำแล้วใจชื้นก็ทำไป ค่อยเก็บเกี่ยวความชำนาญไป ทุกวันนี้ก็ได้ค้นพบอะไรใหม่ๆ อยู่ทุกวันอย่างน้อยก็มาแชร์ความจัดเจนโรงเรียนเสริมสวยให้คนอื่นอ่านบ้าง เห็นน้องๆ รุ่นใหม่ๆ หัดเรียนตัดผมถ้าได้ความลับกลยุทธ์ดีๆ ก็จะช่วยให้ก้าวหน้าในวิชาชีพได้ดียิ่งขึ้น ไม่รู้ว่าคนที่เขาเป็นพ่อพิมพ์เขาจะหวงความรู้ไปทำไม เก็บไว้กับตัวก็ไม่มีคุณประโยชน์อะไร เมื่อก่อนก็เคยเขียนใน Geocities ก็อูย... ลำบากน่าดู มีคนหลงเข้ามาอ่านเยอะเหมือนกัน แล้วก็เคยมีเขาจ้างไปสอนแบบสองสามวันสอนชาวบ้านตัดผมชายผมหญิง ก็เคยเหมือนกัน สนุกดีแถมได้ตังค์ใช้ด้วย บางบทความก็มีคนก๊อปไปบ้างเหมือนกัน แต่ไม่ว่ากัน ได้บุญๆ ก็มี
เขียนที่นั่นที่นี่บ้าง แต่อยากเขียนเป็นแบบเวบส่วนตัวมากกว่า เขียนในเวบ OKnation ก็เขินๆ มันคนละบรรยากาศกัน เขียนเรื่อยเปื่อยสบายๆ แบบนี้ล่ะนี่กะจะโวอย่างเดียวเลย เรื่องตัดผมซอยผม เขาต้องทำอะไร ยังไง อันนั้นค่อยว่ากันอีกที