อุทาหรณ์จากผู้หญิงคนหนึ่งที่จากโลกนี้ไปเพราะคำว่า " รัก "

[j007]

ลองอ่านดูครับ...ผมอ่านแล้วถึงจะยาวสักหน่อยแต่ผมอ่านแล้วครับ น้ำตาลูกผู้ชายอย่างผม ยังแทบร่วง

เรื่องราวจริงของผู้หญิงซึ้งได้จากไปเพราะคำว่า รัก
เรื่องราวของเธอ
แด่ผู้ที่จากไป ด้วยอาลัยจากผู้ที่เหลืออยู่ ที่ระลึกแด่ผู้เป็นที่ รัก...
นางสาว พิรศลัย สุวรรณภักดี
วัดโสมนัสวรวิหาร กรุงเทพ
'แด่สตรีที่มีรัก...เป็นสรณะแห่ง ชีวิต'
ชาตะ 24 กันยายน 2523
มตะ 24 มิถุนายน
ขออนุญาตตัดทอนบางส่วนจากหนังสือที่ระลึกของ พิม ที่ทุกคนในชีวิตพิมเขียนไว้

อาลัย...ด้วย หัวใจ

'...ลูกสาว แม่ เป็นความผิดของแม่รึเปล่า ที่ทำให้หนูไม่เคยพบคำ ว่า'ผิด หวัง'ก็เพราะความรัก...ที่ทุกคนมีให้ หนู ป้าเตียบเคยบอกแม่ว่า บางครั้งแม่ควรฝึกให้หนู รู้จักคำว่าผิดหวังเสียบ้าง แต่แม่รัก หนู...หนูรู้ไหม พิรศลัย...แปลว่า อะไรแปลว่า 'สิ่งมีค่าจาก สวรรค์'เพราะตอนที่แม่ยังไม่รู้ตัว ว่าท้อง แม่ฝันว่า....แม่ไปพบผู้หญิงคนนึง..เธอพาแม่เดินเล่นไป รอบๆสถานที่นั้นสวยงามมากมีบึงน้ำสีใส สะอาด มีดวงจันทร์เย็นตา ผู้หญิงคนนั้นก็สวยมาก สวยมากจริงๆ แม่มองหน้า เธอแล้วตอนนั้นในใจแม่ก็คิดคำหนึ่งขึ้นมา คำนั้นคือคำ ว่า'นางฟ้า'และวินาทีนั้น เธอยื่นดวงแก้วใสสีสุกใส มาใส่มือ แม่เธอยิ้ม...และพูดว่า ' เรา'จากนั้นแม่รู้สึกเย็นท้องน้อย เหมือนการตกจากที่ สูงจากนั้นแม่ก็ท้อง หนู...'
'...เคยมีหมอดูหลายคนบอกว่า หนูจะอายุไม่ยืนเพราะมาจากที่สูงเกินไป แต่แม่ไม่ เชื่อ...แม่รู้แต่ว่า ถ้าหนูเป็นคนดี ความดีจะรักษาตัว หนู''สุดท้าย ลูกสาวแม่ก็จากไป จริงๆแม่ไม่มีน้ำตาเลยจ้ะลูก...แม่ไม่ร้องไห้ต่อหน้าหนูเลยจ้ะไม่ใช่แม่ไม่รักหนูนะลูกแต่แม่เชื่อว่า หนูจากแม่ ไป...เพื่อจะกลับไปอยู่ในภพภูมิเดิมที่หนูจากมาอย่างสงบ..สุขตลอดกาลแล้ววันหนึ่ง แม่คงจะได้ไปพบ หนูลูกสาวคนสวย ที่แม่ภูมิใจ เสมอ...และแม่ยอมรับ ในการตัดสินใจของ หนูรวมทั้งครั้งสุดท้ายนี้ด้วย...แม่ยอม รับ รักที่สุด...ราตรีสวัสดิ์ จ้ะ
แม่จ๋า'

จากใจผู้ชายคน หนึ่ง

'...ตอนนั้นรุ่นพี่ตึกวิทย์ลือกันมาก ว่ามีน้องใหม่ ม.4 ศิลป์-ฝรั่งเศสคนนึงสวย สุดๆตามไปดูซักหน่อยผู้หญิงคนนั้นคือ พิม...ครั้งแรกที่พบพิม ประทับใจมาก แต่ไม่เกี่ยวกับเรื่อง สวยจำได้ใช่ไหมว่า...ข้างสนามบาส 5 โมง เย็น....พิมเล่นพนันโกงตังค์บุ๊งไปเกือบสาม ร้อยแทบจะไม่มีเงินกลับบ้านต่อมาเราก็เป็นเพื่อน กัน...

'บุ๊งจำทุกคำที่พิมพูดได้ นะวันที่เราติดฝน-รถติดสุดๆ-ปีที่ แล้วกับเพลง'เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ ยิน' วันนั้นบุ๊งบอกพิมว่า ' รัก' พิมทำหน้าตลกๆ และบอกบุ๊งว่า เพื่อนกัน มา รักกันไม่ได้หรอก...เดี๋ยวจะเสียเพื่อนซะ เปล่าๆคบกันมาเกือบสิบปี แล้วบุ๊งบอกว่า เสียเพื่อนก็เจ๋ง สิจะได้แฟนมาแทนไง พิม หัวเราะหลังจากนั้นมา ทุกอย่างใน ชีวิตเราก็สดใส

บุ๊งรักพิมคนที่... ...ชอบทำหน้าตลกๆ ตอนเจออะไร แปลกๆ ...ชอบแล่บลิ้นให้บุ๊งแล้วทำหน้า นิ่งๆเหมือนไม่ได้ทำ อะไร ทำให้บุ๊งหลุดหัวเราะ ...ชอบเอาชีวิตไปคิดตลกๆ
...ว่าไหม ว่า... ชีวิตของเราสองคนมีอะไรให้จำกันเยอะแยะเลยเนอะ ก็มันตั้งเกือบ สิบปีแล้ว นี่..จำตอนที่บุ๊งเข้าปี 1 ม.รังสิต แล้วต้องมาหาพิมที่เตรียมทุกห้าโมงเย็นได้ ไหม ที่พิมเรียกบุ๊งว่า ตีนผี ตอนนั้น เกือบได้เป็นผีทั้งตัวก้อหลายหน

..ส่วนบุ๊งจะไม่ลืมคนสวยของบุ๊ง นางฟ้าน้อยๆของ บุ๊ง เจ้าหญิงขี้งอนชอบกระทืบเท้าเร่าๆของ บุ๊ง ที่รักของ บุ๊ง ทุกๆอย่างของพิมอยู่ในใจ บุ๊ง

..พิมรู้ไหมว่าที่พิมบอกว่า เหงาๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้ บุ๊งเหงาที่สุด เพราะดาวดวงนั้นในใจบุ๊ง...จากไป

..แล้วพิมรู้ไหม ว่าที่พิมว่า กลัวบุ๊งมีคน อื่น พิมรู้ มั้ย... ผู้ชายคนนี้...ตื่นขึ้นมากลาง ดึก เพื่อที่จะหอมแก้มบางๆของ ภรรยา กอดเธอและสัญญากับตัวเอง ว่าจะทนุถนอมเธอเท่าชีวิต แต่วันนี้เธอกลับจาก ไป...

..พิมรู้ไหม ว่า... วันแต่งงาน...ที่เรารับพระราชทานน้ำสังข์แล้วพิมร้องไห้ พิมรู้ไหมว่า...บุ๊งร้องไห้ยิ่งกว่า.. ว่าผู้หญิงที่บุ๊งเฝ้าคอยจะปกป้องมาหลาย ปี ในที่สุด..เราก็ได้รักกัน...ตลอด ไป

..พิมรู้ไหม ว่า... ที่โทรมาแล้วร้องไห้...บุ๊งไม่ได้โกรธ พิมแต่บุ๊งเจ็บใจตัวเองว่า ทำไม...บุ๊งไม่เอาไหนเลย ทำให้พิมเอาแต่ร้องไห้บุ๊งเจ็บใจ และพยายามจะให้พิมมากที่ สุดแต่สิ่งที่พิมต้องการ... เวลา...บุ๊งก้อพยายาม ให้...แต่คงไม่พอ...

..บุ๊งไม่นึกเลย ว่า...จะเสียเพื่อน-แฟน-ภรรยาที่ ดีไปในเวลาเดียวกัน บุ๊งสาบานว่าจะไม่รักใครอีก จะไม่แต่งงานอีก บ้านเรา...บุ๊งจะกลับไป อยู่.. ดูแลทุกอย่างให้เหมือนพิมยังอยู่กับ บุ๊ง ..บุ๊งรักพิม บุ๊งมีพิมอยู่ในใจ บุ๊งไม่ ลืม บุ๊งมีพิมอยู่ตลอดเวลาในใจ ..พิมคือของขวัญแสน งาม ที่กาลเวลามอบให้ในเวลาที่เหมาะที่ สุด และจากไปด้วยกาลเวลานำพาจาก ไป

..แด่ความทรงจำอันงดงามที่ สุด...เท่าที่บุ๊งจะมีได้

..โปรดลงโทษฉัน วันนี้ฉันทำเธอร้องไห้ ฉันทำให้คนที่รักฉันต้อง เสียใจและมันไม่มีโอกาสย้อนคืน สิ่งใดก็ตามที่ทำเอาไว้ช่วยมาทำร้ายฉันหน่อย... แด่นางฟ้าของ บุ๊ง นาง พิรศลัย ศาสตรยานนท์ ภรรยาผู้เดียวในชีวิตของ บุ๊ง รักพิมที่สุดในดวง ใจ...'

บางส่วนในทั้งหมดของชีวิตผู้หญิงคน หนึ่งที่ได้รู้จัก รักและจบลงด้วยความรัก เผื่อจะเป็นประโยชน์แก่คนอื่นได้ บ้างและหากมีประโยชน์ใดๆบ้าง

ขออุทิศให้แก่พิม ได้พบความสงบณ.สัมปรายภพ เทอญ
ด้วยความอาลัยอย่างสุด ซึ้ง
นางสาวพิรศลัย (พิม) สุวรรณ ภักดี
ชาตะ 24 กันยายน 2523
มรณะ 24 มิถุนายน 2548

ไดอารี่...มหาสมุทรน้ำตา

'...จะว่ายังงัยก้อแล้วแต่...ฉันทนไม่ไหว แล้วการอยู่ด้วยกัน..มันไม่ใช่แค่รัก รู้ มั้ยมันต้องเข้าใจ เข้าใจกัน รักน่ะรัก รักนะ แต่มันไม่ได้ น่ะ ฉันร้องไห้หามัน มันบอกว่า ร้องทำไม เป็นโรคจิตเหรอ ฉันเหงาจัง ตอนรอมันกลับ บ้าน ทำไมมันเหมือนตอนที่ฉันรอพ่อกลับบ้านเลย นะ ฉันมองเห็น เด็กผู้หญิงจากกระจกสะท้อนมา...เด็กคนเดิมยังรอ อยู่ รอ รอ รอ ทนไม่ไหวแล้ว' (หน้านี้มีแต่ คราบน้ำตา) 'เพิ่งจะได้ รู้ที่แท้เราก็เพียงรักกัน แต่ความรักเท่านั้นไม่ พอ และไม่ง่ายดาย ก็เพิ่งจะรู้ ว่ารักที่ไม่เคยเข้าใจ จะอย่างไรรักนั้นก็คงจบในไม่ นาน และอาจจะต้องเสียใจ ไม่อาจจะไปด้วย กัน เพราะเธอและฉันที่ไม่มีคำว่า เหมือน เดิม' 'เหงาจัง จะโทรก็ไม่กล้า... กลัวเหมือนดาวหลงฟ้า ที่นางเอกโทร. ๆๆๆๆๆๆๆๆๆทั้งวัน แต่โชคดี ที่พระเอกมันคุยแฮะ ไม่ยักกะบอก ว่าไม่ต้องโทร บ่อยหรอก ก็เดิมๆนะแหละ เดี๋ยวตอนเย็นก็เจอกัน นะแต่อยากโทร.นี่ อยากโทร' เหงาจัง เหงาจัง'

จดหมายฉบับสุดท้าย..ใต้กล้องแป้งบนโต๊ะในห้องที่เธอหลับนิรันดร์

'ถึงเพื่อนที่วิเศษที่ สุด'
'22 มิถุนายน 2548
อีบี อีจอย อีนก อี...เพื่อนรักทุก คน...ฉันขอโทษที่คืน นี้ ฉันเพื่อนแกจะเดินทางไกลโดยไม่ต้องเลี้ยง ส่ง ฉันกลัวเหมือนกันนะแก กลัว จริงๆ แต่นึกถึงเวลา ที่เหงาแม้กระทั่งจะรายรอบไปด้วยคน คน คน แต่ก็ เหงา ฉันอยากนอนหลับยาวๆมากกว่า และแล้ววันนี้...ฉันก็ทำ อีก ขอโทษที่ผิดสัญญาแต่ครั้งนี้สุดท้ายแล้วจริงๆ นะ แกรู้มั้ย บางทีที่ต้องนั่งรออยู่ที่บ้านคน เดียว ได้ยินเสียงรถก็ใจเต้น ตึก ตักๆ แต่พอไม่ใช่มัน ใจเหี่ยว เลย โทรหา...มันก็บอกเดี๋ยวกลับ เดี๋ยว กลับ เสียงเพลงดังเลย ฉันรู้ว่ามันเครียดเรื่องบริษัท เรื่อง ฉัน มันคงคิดว่าเลือกผิดคนแล้ว มั้ง ฉัน ร้องไห้ๆๆๆๆๆๆๆๆ มันบอกว่า ถ้าอยู่ กับมันแล้วไม่แฮปปี้ จะคิดใหม่ก้ได้นะ เล่นง่ายนะ เหี้ยเอ๊ย กรรมของผู้หญิงนะ แกนะ มันเป็นคนแรก และคนเดียวเท่านั้นนะแกนะ แกรู้นี่ นา ฉันมีมันเป็นคนแรก และเป็นคนสุดท้ายในชีวิต ไม่เอาอีกแล้วพอ แล้ว อยากเจอพวกแกจังเลย
ไปดูหนัง เรื่องเฉิ่มมาล่ะ ดูคนเดียวด้วยล่ะ หนังโคตรดี เลย ตอนจบฉันร้องไห้ลั่นโรงเลย คนหาตัวกันชิบหาย เลย ฉันอยากมีความรักดีๆ สะอาดๆเหมือนในหนังบ้าง นะ เบาะข้างๆว่างเปล่า อยู่ไหนนะ ไม่กล้าโทร หา แต่พอแล้วล่ะ มั้ง

เกมส์โอเวอร์
ทุกอย่างของ ฉันให้ยกกลับไปที่บ้านป้าเตียบ เผาเลยก้อได้ พวกทองเครื่องประดับ ให้แม่ไว้แต่เมื่อวาน จดหมายถึงแม่อยู่ข้างใต้กำมะหยี่แดงก้น กล่องแกแกะหาให้แม่อ่านด้วย ถ้าไม่ถือ...อะไรๆในกล่องยกให้พวกแกนะ เอาไป เหอะ เป็นที่ระลึก ระทึกตามใจแก ช่วยใส่ชุดไทยสีครีมวัน'รดน้ำ'แต่งงานให้ด้วย ตอน'รดน้ำ' ศพ ฉันวางในกล่องใต้เตียง ก้มหาใต้เตียงก้อเห็น ลาแล้วนะ ลาแล้ว ฉันเหงา
>> บอกบุ๊ง ด้วย
วาสนาหมดกันเพียงแค่นี้ มีคนอื่นได้เลย จบ แล้ว อโหสิให้ทุกคนนะ ทุกเรื่องและขออโหสิด้วยนะทุกคน ชาติหน้าขอให้ได้เป็นเพื่อนกับพวกแกอีก นะ โลกนี้ไม่มีที่พอสำหรับคนโง่ อย่างฉัน
พิม'

โทรศัพท์ ครั้งสุดท้ายกับเรา 20 มิ.ย. 2548
'พิม - แก...ฉันฝากแกดูแลแม่ด้วยนะ
เรา - ทำไมแกจะไปไหน ยะ
พิม - เปล่า...แต่แวะมา บ้างนะ เลยมาหาฉันด้วยนะ เหงาจังแก
เรา - ผัว ล่ะ
พิม - มันบอกโทรหาน้อยๆ หน่อย ทำงาน..ไม่มีสมาธิ (เงียบ) แก...คิดถึงพวกแกจัง
เรา - เฮ่ย เป็นไรป่ะเนี่ย บุ๊งมันรักแกจะตาย แต่มันเอาใจไม่เก่งนี่หว่า
พิม - บางทีคุยๆ ทะเลาะๆ กัน แล้วฉันร้องไห้ มันบอกปวดหัวไมเกรน อย่าทำเครียดมากกว่าเดิม...ฉันอยากเจอพวกแกจังเลย
เรา - ไว้วันเสาร์ดิ อีบี อีจอยด้วยเอาป่ะล่ะ กลับจากออกทริปพอดีเลย นอนแดกเหล้าให้เยี่ยวราดเลย อาทิตย์ไปสวนกัน
พิม - ดีๆๆๆๆๆๆ อยากเจอๆๆๆๆๆ'

...23 มิ.ย. 2548
บุ๊งโกรธเรื่องที่พิมโทรหากว่า 50 มิส คอลล์ เพราะกลับบ้านผิดเวลาด้วยว่าออกไปดูสวนของลูกค้าแถวพระ ราม3 พอรับสายก็ ร้องไห้โฮๆๆ ให้กลับบ้านซักที จนครั้งสุดท้าย....
>> 23.20 น. อยู่บนทางด่วน รับครั้งสุดท้าย บอกว่า จะถึงแล้ว ไม่ต้องโทร. แล้ว เดี๋ยวรถคว่ำ พิมเงียบไป ร้องไห้ กระซิกๆ
>> 24.00 น. เรากำลังอ่านหนังสือ จะนอนแล้ว อีบีเพื่อนที่เตรียมฯ โทร.มาบอกว่า พิมเข้าโรงพยาบาล ให้แวะรับอีนกที่ปากทาง ก ม.7 ด้วย ส่วนบีกับจอย อยู่กับบุ๊งที่โรงพยาบาล แล้ว

...24 มิ.ย. 2548
>> 02.00 น. เสียชีวิตอย่างสงบ ห้องไอซียู เสียเลือดจากการกรีดข้อ มือ และกินยานอนหลับเกินขนาด หัวใจอ่อน แรง และเสียชีวิตในที่สุด

จดหมายถึง แม่
'...หนูโง่นะแม่ ที่รักไม่เป็น หนูรัก แม่ แต่หนูทนไม่ได้ แล้ว ไม่ไหว หนูต้อง เป็นบ้าแน่เลยแม่ ถ้าบุ๊งมีคน อื่นจริงๆ หนูจากเป็นไม่เอาน่ะแม่ จากตายดี กว่า'

จดหมายถึง บุ๊ง
'...อโหสิให้ด้วย ไม่ใช่ความผิดของ บุ๊ง ไม่ใช่ความผิดของบุ๊ง บุ๊งเป็นคนดีที่สุดในใจพิมรักบุ๊งนะ รักที่สุด ไม่รักจะแต่ง งานด้วยเหรอ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะพิม พิมผิด พิมน่ารำคาญ ไม่มีพิมแล้ว ไม่ ต้องรำคาญ ไม่ต้องปวดหัวแล้วนะ ลืมพิมไปเลย ไม่มีพิม ไม่มีพิม บุ๊งไม่เคยรู้จักพิมเลย ลืม ลืม ลืม รักใครก้อรักได้เลย ไม่มีพิม ไม่มี พิม บอกตัวเองไว้นะ ไม่มีพิม ทำบุญด้วยกันมาแค่นี้ ลืม ซะ ไม่มีพิมทั้งในอดีต ปัจจุบัน อนาคตของ บุ๊ง'

แผ่นสุดท้ายแปะโพสต์อิทบนกระ จก
'การกระทำครั้งนี้ ข้าพเจ้า นางสาวพิรศลัย สุวรรณ ภักดี กระทำลงไปทั้งที่ยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนทุก ประการ และด้วยความสมัครใจของข้าพเจ้าไม่มี ผู้ใดบังคับให้กระทำและกระทำด้วย ความเต็มใจเป็น อย่างยิ่ง
นางสาว พิรศรัย สุวรรณ ภักดี'

เสียชีวิตขณะอายุ 24 ปี กับ 9 เดือนเต็มพอดี (เกิดวันที่24 เสียวันที่ 24)
ขอให้พิมเป็นคนสุดท้ายที่ ต้องตายด้วยความรัก
..ถ้าพวกเราเฉลียวใจซักนิด ว่า ทีพิมบ่นว่า เหงา ๆๆๆๆๆๆ อยู่เสมอนั้น มีนัยแฝงอยู่ เราคงพาพิมไปหาหมอทัน เราคงให้บุ๊งเคลียร์กับพิม
..บุ้งร้องไห้เสียใจ กอดแขน หอมแก้ม หอมมือพิมตลออดตอน รดน้ำศพ พอจะบรรจุโลง บุ๊งร้องไห้ ไม่ยอมให้บรรจุ โลง กอดร่างพิมไว้แน่นนานกว่าสองชั่วโมง หลวงลุง พระผู้ใหญ่ในวัด ขอบินฑบาตรให้พิม ได้บรรจุโลงตามประเพณี ในวันเผา บุ๊งบวชหน้าไฟ มีกำหนด 1 เดือน ทุกคนรู้ว่า บุ๊งรักพิม แต่ทุกคนก็เสียใจที่บุ๊งไม่รู้จัก ดูแลรักษาคนที่รักบุ๊งที่สุดใน โลก ทุกอย่างสายไปแล้ว ไม่มีพิมอีกต่อ ไป ช้าเกินไป

'...ครั้งแรกที่เห็นพิมประทับใจ มาก ที่โรงเรียนใครๆก้อพูดถึงว่าน่า รัก สวย พอรู้จักก้อเริ่มรัก รัก พิมไม่รู้ หรอก ว่าเพื่อนคนนี้รัก รัก รัก รักพิม รักที่สุด'
'...บุ๊งผิด เองที่ตอนนั้นไม่ดูแลพิม บุ๊งทำงานเหนื่อย- เครียด เวลาพิมโทรมาก็ดีใจนะ แต่บางทีโมโหถ้ามันเกินพอ ดี แล้วพิมก็ร้องไห้ กลับค่ำหน่อย ดึกหน่อยก็งอน ก็ ร้องไห้ ง้อกันทุกคืน บางทีก็โมโห บุ๊งผิดเอง บุ๊งเพิ่งรู้ ว่า บุ๊งได้เสียคนที่ รักบุ๊งที่สุด อย่างไม่มีทางกลับมา บุ๊งรักพิม ไม่เคยลืมพิม'
(จากหนังสืองานฌาปนกิจศพ นางสาวพิรศรัย สุวรรณ ภักดี 28 มิถุนายน2548)

'เวลากูรักใคร...กูรักด้วย หัวใจ กูไม่เคยต้องคิด ว่าจะต้องทำอะไร ยังงัย กูมีหัวใจไว้รัก ถ้ามึงรัก ใคร แต่มึงดันใช้สมองเหมือนเล่นเกมส์นินเทนโด มึงไม่ได้รัก หรอก นั่นมันเกมส์ชัดๆ'
(วาทะพิม~เวลาเย็นย่ำโพล้เพล้ ใต้ตึกคณะสังคม ศาสตร์ โต๊ะกบฏท่องเที่ยว - ธันวาคม 2546- กูประทับใจสุดๆ เลย มึง)
คิดถึง พิม