พิกเมเลี่ยน ผู้หลงรักรูปปั้น

[etatae333]

พิกเมเลี่ยน ผู้หลงรักรูปปั้น



โดยเหตุที่เทวีวีนัสเป็นเจ้าแม่ครองความงาม และมีบุตรเป็นผู้บันดาลความรักแก่ชนทั้งปวง เทวีวีนัสจึงมักมีบทบาทเกี่ยวข้อง
กับเรื่องพิศวาสของมนุษย์ไม่มากก็น้อย เพราะว่าความงามมักเป็นต้นเหตุของความรักตามธรรมดาโลกียวิสัยเสมอ
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ก็เป็นนิทัศน์ถึงความเกี่ยวข้องในระหว่างความงามกับความรัก และอานุภาพของเจ้าแม่วีนัส
ในเรื่องพิศวาสของมนุษย์เรื่องหนึ่ง



ในเกาะไซปรัสมีช่างปั้นรูปมีฝีมือคนหนึ่งชื่อว่าพิกเมเลียน(pygmalion)เป็นโรคเกลียดผู้หญิงถึงแก่ตั้งใจจะอยู่เป็นโสดตลอดชีวิต
พิกเมเลียนปั้นรูปผู้หญิงขึ้นรูปหนึ่ง ประกอบด้วยความงามอย่างน่าอัศจรรย์จนผู้หญิงเป็นๆไม่กล้าเช้าใกลั เขาให้ชื่อรูปปั้นของเขา
ว่ากาลาเทอา(galatea) เป็นรูปประติมาที่งามสรรพอย่างหาที่ติไม่ได้ และดูราวกับสำเร็จด้วยฝีมือธรรมชาติก็ปานกัน
พิกเมเลียนชื่นชมศิลปกรรมของตนยิ่งนัก เฝ้าแต่พิศชมรูปของกาลาเทอาไม่สร่างซา ไม่ว่าจะพิศดูส่วนไหนก็ให้รู้สึกดัง
หนึ่งเนื้อหนังมังสาของคนเป็นไปเสียทั้งนั้น ในที่สุดพิกเมเลียนก็หลงรักรูปประติมาของตนเองถึงแก่เข้าตระกองกอด
และจุมพิศด้วยทนต่ออำนาจสิเนหาอันร้อนรุมสุมกรุ่นอยู่ไม่ไหว แต่รูปปั้นก็คงเป็นรูปปั้นที่แข็งทื่อและเย็นเฉียบอยู่นั่นเอง

แต่อำนาจสิเนหาทำให้พิกเมเลียนเคลิบเคลิ้มจนลืมนึกว่ากาลาเทอาเป็นแต่รูปประติมาไปเสียแล้ว เขาจัดแจงแต่งรูป
ด้วยภูษาอาภรณ์และมณีต่างๆเหมือนอย่างเด็กๆแต่งตุ๊กตา ถึงเวลานอนในราตรีกาลก็เอารูปกาลาเทอาไปนอนด้วย
เขาบรรจงวางรูปประติมาลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ให้หนุนหมอนที่อ่อนนุ่มและคลี่ผ้าห่มคลุมให้เสมือนหนึ่งว่ารูปนั้น
เป็นคนจริงๆ แต่พิกเมเลียนปฎิบัติอยู่ดังนี้ไม่นานเท่าใดก็ต้องเลิกล้ม ด้วยไม่อาจที่จะฝืนสมมุติว่ารูปนั้นเป็นคนจริงๆ
ต่อไปอีกได้ เมื่อตระหนักแน่แก่ใจว่าตนหลงรักรูปประติมาอันปราศจากชีวิต พิกเมเลียนก็ถึงแก่จับเจ่าเฝ้าแต่ระทมทุกข์
ท้อใจสุดประมาณ



ในตอนนี้เองเรื่องจึงร้อนถึงเจ้าแม่วีนัสต้องเข้ามาเกี่ยวข้อง ในขณะนั้นเป็นเทศกาลเฉลิมเกียรติเจ้าแม่ในเกาะไซปรัส
มีงานมหกรรนสมโภชอย่างเอิกเกริก ที่ศาลของเจ้าแม่เนืองแน่นไปด้วยฝูงคนที่ไปสักการบูชา ฝ่ายพิกเมเลียนก็ไป
กระทำบูชาและอธิฐานขอให้เจ้าแม่โปรดบันดาลให้ได้คู่ครองเป็นหญิงที่งามอย่างรูปประติมาของเขาสักคนหนึ่ง
เขาไม่กล้าที่จะระบุความประสงค์เจาะจงเฉพาะรูปกาลาเทอาก็จริง แต่เจ้าแม่ก็ตระหนักความในใจของเขาจึงโปรด
ให้รูปกาลาเทอามีชีวิตขึ้น และเพื่อเป็นเครื่องหมายว่าเจ้าแม่ตอบสนองคำอธิษฐานของเขา เจ้าแม่จึงบันดาล
ให้เปลวไฟ ณ แท่นบูชาลุกขึ้นเป็นประกายโชติช่วงในอากาศสามครั้ง



พิกเมเลียนได้เห็นศุภนิมิตดังนั้นก็กลับไปบ้าน ตรงเข้าหารูปกาลาเทอาทีเดียว รูปนั้นยังยืนนิ่งไม่ไหวติง แต่ดูงามยิ่งกว่าเก่า
พิกเมเลียนให้บังเกิดความเคลิบเคลิ้มพิศวาส เข้าจุมพิศที่ริมฝีปาก และก็ได้ประจักษ์ว่าริมฝีปากนั้นมีไออุ่น พิกเมเลียน
ถึงแก่ผงะด้วยเอะใจ ลองเอามือลูบคลำที่แขน แขนก็หยุ่น ไม่ว่าจะลูบคลำส่วนไหน ส่วนนั้นก็นุ่มนิ่มไปหมด ปราศจาก
ความแข็งกระด้างดุจแต่ก่อน ในที่สุดเขาลองจับข้อมือคลำชีพจร ชีพจรก็เต้นเป็นอันแน่ถนัดว่ารูปกาลาเทอากลายเป็น
ร่างชีวิตขึ้นมาแล้วจริงๆ เขาบรรจงประทับริมฝีปากฝากรอยจุมพิตลงบนริมฝีปากกาลาเทอาอีก สีแก้มของกาลาเทอา
ก็เปล่งปลั้งอมเลือดฝาดขึ้นด้วยความกระดากกระเดื่อง เขาเห็นดรุณีแน่งน้อยสุดที่รักลืมตาจ้องดูเขาและยิ้มอย่างเอียงอาย
ให้บังเกิดความปิติลิงโลดสุดที่จะหาที่เปรียบได้

ในที่สุดพิกเมเลียนก็ได้วิวาห์กับกาลาเทอาสมปรารถนา และให้กำเนิดบุตรด้วยกันคนหนึ่งชื่อว่าพาฟอส(paphos)
อันเป็นชื่อที่ได้ขนานให้แก่นครที่โปรดของเจ้าแม่วีนัสนครหนึ่งด้วย

credit :: หนังสือเทวดาฝรั่ง กรีก-โรมัน โดย อ.สายสุวรรณ