เฉื่อยชาพาล้มเหลว

[don]

ความสำเร็จกับความล้มเหลวดูเหมือนจะมีแค่เส้นบาง ๆเป็นตัวกั้นเอาไว้เท่านั้น เพราะยิ่งทุกวันนี้คนเราเริ่มเก่งใกล้เคียงกัน ฉลาดเท่าๆกัน แถมยังใช้เครื่องไม้เครื่องมือใหม่หาข้อมูลต่างๆได้เหมือนกัน ก็น่าจะทำให้ความแตกต่างระหว่างคนน้อยลงไปอีกมาก
 


แต่เอาเข้าจริงๆแล้วกลับไม่เป็นแบบนั้น เพราะนับวันเราจะเห็นความแตกต่างของคน ?สำเร็จ? กับ ?ล้มเหลว? ได้ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ และคนล้มเหลวก็ดูจะผลักดันตัวเองให้ขึ้นมาสู่ความสำเร็จได้ยากกว่าเดิม

ลองมาวิเคราะห์ดูถึงปัจจัยที่ทำให้คนล้มเหลวดูแล้ว ผมเชื่อว่าแต่ละคนล้วนมีชนักติดหลังเหมือนๆกันอยู่ประการหนึ่งนั่นคือนิสัย ?เรื่อยเฉื่อย? ที่แก้ไม่หายสักที จนบานปลาย แม้ว่าจะรู้ตัวว่ามีนิสัยนี้อยู่แต่ก็แก้ไม่ได้สักที

ทุกวันนี้เราจึงมีคนจำนวนไม่น้อยที่ติดนิสัยเรื่อยเฉื่อย เพราะรู้สึกว่าการใช้ชีวิตเรื่อยๆเฉื่อยๆแบบนี้เป็นการใช้ชีวิตอยู่ใน ?เขตปลอดภัย? ที่ดีเนื่องจากไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมากมาย และไม่ต้องกดดันตัวเองในการแสวงหาความสำเร็จ

คนเรื่อยเฉื่อยจึงมีแนวโน้มที่จะยอมรับการใช้ชีวิตไปวันๆของตัวเอง ส่วนใหญ่มักเชื่อว่าชีวิตเป็นแบบนี้เพราะโชคชะตาฟ้าลิขิต และเปลี่ยนแปลงไม่ได้ แม้เขาจะดูยอมรับตัวเองได้ดีแต่ก็ต้องยอมรับว่าพวกเขาคงแสวงหาความสำเร็จในชีวิตได้ยากเย็น

ตรงกันข้ามกับคนอีกจำพวกหนึ่งที่ไม่พอใจในตัวเอง แม้จะมีข้อจำกัดในชีวิตมากมายแต่ก็เข้าใจและหาทางเอาชนะ และยังกล้าเปลี่ยนแปลงเพื่ออนาคตที่ดีขึ้น ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนจำพวกนี้มีแนวโน้มที่จะประสบความสำเร็จสูงกว่าแบบแรกหลายเท่า

ส่วนตัวผมแล้ว ?คนเรื่อยเฉื่อย? แม้จะมีแนวโน้มไปสู่ความล้มเหลว แต่ก็ยังน่าห่วงกว่า ?คนล้มเหลว? หลายเท่า เพราะคนล้มเหลวหากไม่ใช่คนเรื่อยเฉื่อย เขาก็ย่อมได้เรียนรู้หนทางการแก้ไขในอนาคต แถมยังได้บทเรียน และรู้จักทางเลือกต่างๆในการแสวงหาความสำเร็จได้ต่อไป

ในขณะที่คนเรื่อยเฉื่อย เมื่อล้มเหลวส่วนใหญ่ก็มักจะโทษทุกสรรพสิ่งรอบตัว โดยไม่คิดวิเคราะห์หาจุดอ่อนของตัวเอง สุดท้ายแล้วก็มักจะยอมรับความล้มเหลวนั้นๆโดยไม่คิดแก้ไขอะไร เพราะคิดว่าเป็นธรรมชาติของชีวิตตัวเอง และพร้อมจะล้มเหลวต่อได้อีกในอนาคต

คิดถึงตัวเอง และลองเหลียวมองคนรอบข้างดูว่ามีใครมีลักษณะแบบนี้ไหม อาจจะพบได้มากมาย เพราะคนเรื่อยๆเฉื่อยๆแบบนี้มีบุคลิกชัดเจน ที่สังเกตได้จากนิสัยพื้นฐานที่มีอยู่เหมือนๆกันดังต่อไปนี้คือ

ข้อแรก ?สงสารตัวเอง? แม้จะอยู่ในภาวะที่ตัดสินใจแก้ไขอะไรได้ แต่ก็ไม่ทำและสงสารตัวเองไปเรื่อยๆ เช่นไม่ชอบงานที่ทำ แต่ก็ไม่ปริปากบ่น เพราะดีกว่าตกงานและทำไปได้เรื่อยๆ ถึงจะเกลียดงานก็ได้แต่สงสารตัวเองแล้วยอมรับสภาพไปวันๆ

สุดท้ายแล้วก็ต้องหาทางให้กำลังใจตัวเอง และปลอบใจตัวเองไปเรื่อยๆ ว่าตัวเองยังใช้ได้โดยไม่คิดจะแก้ไขอะไรทั้งสิ้น ซึ่งแน่นอนว่าการทู่ซี้ทำงานที่ไม่ชอบ ก็ย่อมไม่มีทางได้ดี หรือประสบความสำเร็จไปได้แน่ๆ

ข้อสอง ?มันไม่ใช่ความผิดของฉัน? เราจะเห็นนิสัยนี้เยอะไปหมด ลองคิดถึงประโยค ?ผมทำไม่ได้เพราะนายไม่สนับสนุน? หรือ ?เราทำพลาดไปเพราะเศรษฐกิจไม่ดี? หรือ ?เพราะครอบครัวไม่ช่วยเหลือ? ฯลฯ สารพัดคำอ้าง ยกเว้นตัวเองที่ทำทุกอย่างดีหมดแล้ว
 
คนแบบนี้เชื่อว่าสภาพแวดล้อมสำคัญกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งที่จริงๆแล้ว ?ตัวเอง? นั่นแหละที่สำคัญที่สุด และส่งผลกระทบถึงความสำเร็จและความล้มเหลวให้กับบริษัทได้โดยตรง ซึ่งนับเป็นทัศนคติที่อันตรายอีกข้อหนึ่ง