สรรพคุณน้ำขิงมีประโยชน์เเละสรรพคุณที่น่าทึ่ง ( ยังช่วยให้ชีวิตราบรื่นอย่างไม่ต้อ

[teareborn]

น้ำขิง
ขิงเป็นสมุนไพร แล้วก็เครื่องเทศที่ช่วยชาติไทยจีนรวมทั้งอินเดียรู้จักใช้มาตั้งแต่โบราณ ตำราคุณประโยชน์โบราณของไทยว่าขิงสด มีรสหวานเผ็ดร้อน
มีสรรพคุณ แก้เจ็บท้อง บำรุงธาตุ ขับลมในลำไส้ให้ผายและก็เรอ ด้วยเหตุผลดังกล่าวน้ำขิงนอกเหนือจากที่จะช่วยละลายยาให้รับประทานยาง่ายแล้ว ยังช่วยแต่งรถให้น่ากินเพิ่มขึ้นทั้งยังมีคุณประโยชน์ทางยาที่สามารถเสริมฤทธิ์ตัวยา ในยาขนานนั้นได้อีกด้วย ทิ้งที่นำมาใช้จัดเตรียมน้ำขิง สำหรับทำเป็นกระสายยานั้น มักใช้ขิงแก่สดสูตรเอาผิวนอกออก ล้างน้ำให้สะอาดแล้วฝานเป็นชิ้นบางๆต้มกับน้ำตามอยากได้ส่วนขิงที่นำมาใช้เป็นเครื่องเทศนิยมใช้อีกทั้งสดรวมทั้งแห้งหินอ่อนรวมทั้งขิงแก่โดยมักใช้ขิงที่ยังอ่อนอยู่ ปรุงอาหารที่ไม่ต้องการที่จะอยากรสเผ็ดมาก โบราณว่าขิงแห้งมีรสหวานเผ็ดร้อนมีคุณประโยชน์แก้ไข้แก้ลมแก้จุกเสียดแก้เสมหะบำรุงธาตุแก้คลื่นเห*ยน อ้วก สวนหินสดมีรสหวานเผ็ดร้อนมีสรรพคุณแก้ปวดท้องบำรุงธาตุ ขับลมในลําไส้ให้ผายลมรวมทั้งเรอ
   สมุนไพร ยาในเวลาที่ ๕๓ ในแบบเรียนพระโอสถพระนารายณ์ชื่อ "มหากระทัศใหญ่" ที่ใช้แก้ลมทุกประเภทนั้น ให้ใช้น้ำผึ้ง น้ำขิง น้ำส้มซ่า หรือน้ำกระเทียม เป็นน้ำกระสายยาก็ได้ สุดแท้แต่แพทย์ผู้วางยาจะสับเปลี่ยนให้จำต้องโรคต้องอาการ ดังต่อไปนี้   "มหากทัศใหญ่" ให้เอาโกฏสอเทศ เทียนทั้งยัง ๕ รากเจตมูลไฟ ผลกระวาน ใบกระวาน ผลอันใหญ่ สะค้าน เปลือกสมุลแว้ง ขิงแห้ง ว่านน้ำ พริกล่อน รากไคร้เครือ น้ำประสานทอง ลูกจันทน์ ดอกจันทน์ เกลือบก สิ่งละส่วน การะบูร กานพลู เทียนตาตั๊กแตน เทียนเกล็ดหอย สหัสคุณก็ได้ เปล้าน้อยก็ได้ สิ่งละ ๘ส่วน ดีปลี ๒๐ ส่วน ปฏิบัติเป็นจุณ ละลายน้ำผึ้ง น้ำขิงน้ำส้มส้า น้ำกระเทียมก็ได้ กินหนักสลึงหนึ่ง แก้ลมปัตฆาฏ ลมอัมพาต ลมราทยักษ์ ถ้าลมนั้นเบากำลังยานั้นก็จะให้ร้อนถึงปลายมือปลายเท้า บรรดาลมทั้งหมดแก้ได้หายสิ้นแลฯ
  ขิงมีชื่อเรียกในภาษาสันสกฤตว่า srigavere ซึ่งแผลงเป็น zingiber เมื่อทำให้เป็นภาษาละตินเพื่อตั้งเป็นชื่อสกุลและก็ชื่อตระกูล ตามหลักสากลในการตั้งชื่อพฤกษศาสตร์ ฝรั่งเรียกว่าขิง ginger ดังที่เรียกกันในภาษาแขก ปราชญ์ทางภาษาผู้คนจำนวนมากสันนิศฐานว่า คำ "ขิง" ในภาษาไทย ก็น่าจะมีที่มาจากภาษาแขกนี้เอง แต่เรียกให้สั้นลง
ขิง เป็นเหง้าของพืชขนาดเล็กที่มี
ชื่อพฤกษศาสตร์ว่า Zingiber officnale Roscoe
ในสกุล Zingoberaceae
เป็นพืชอายุนับเป็นเวลาหลายปี สูง ๓๐-๙๐เซนติเตียนเมตนมีเหง้าที่มีกาบใบบางๆหุ้มห่อ เปลือกนอกสีน้ำตาลแกมเหลือง เนื้อเหง้ามีสีนวล มีกลิ่นเฉพาะ เป็นใบเลี้ยงคนเดียว ออกสลับกัน รูปขอบขนานปนรูปใบหอก ปลายใบแหลม ขอบของใบเรียบ ขนาดกว้าง ๑-๓ เซนติเมตร ยาว ๑๐-๒๕เซนติเมตร ดอกออกเป็นช่อ ช่อดอกแทงขึ้นโดยตรงจากเหง้า ก้านช่อดอกยาว๑๐-๒๐ ซม. มีใบปนะดับ สีเขียวอ่อน ดอกย่อย ไม่มีก้าน ดอกมีสีเหลือง ปลายกลีบเป็นสีม่วงแดง ผลเป็นผลแห้ง มี๓ พู

ขิงมีส่วนประกอบเป็นชันน้ำมัน (oleoresin)อยู่ในปริมาณสูง ซึ่งเป็นสารที่ทำให้ขิงมีรสเผ็ดและก็ มีกลิ่นหอมหวน ถ้าเกิดสกัดชันน้ำมันนี้ ด้วยตัวทำละลาย บางจำพวกจะได้ชันน้ำมันที่เกือบบริสุทธิ์ซึ่งมีลักษณะข้นเหนียว สีน้ำตาลเข้ม มีกลิ่นฉุนและรสเผ็ดร้อน มีชื่อเรียกด้านการค้าว่า "จินพบริน" (gingerin) ประกอบด้วยสารในกลุ่มจินพบรอคอยล ( gingerol) โชโกล (shogaol) และก็ ชิงพบโรน (zingerone) เป็นหลัก ชันน้ำมันที่เตรัยมใหม่ๆจะมีจินพบรอคอยล ได้แก่ 3-6-gingerol,8-gingerol,10-gingerol,12-gingerol เป็นหลัก แม้กระนั้นถ้าทิ้งไว้นานๆจะมีโชโกลเป็นตัวหลัก อีกทั้งโชโกลและก็ซิงเจอโรนไม่ใช่สารผลิตภัณฑ์ธรรมชาติที่เจอในขิง แต่เป็นสารที่เกิดขึ้นได้เพราะมีสาเหตุเนื่องมาจากปฏิกิริยาเคมีในระหว่างการสกัดด้วยตัวทำละลาย สารทั้งสองนี้มีรสเผ็ดร้อนกว่าจินเจอคอยล ด้วยเหตุดังกล่าว จินพบรินที่ดีควรจะมีสารทั้งสองประเภทนี้ในปริมาณที่ต่ำที่สุด  ขิงมีน้ำมันระเหยง่ายราวปริมาณร้อยละ ๑-๓ จำนวนนี้จะขึ้นกับแนวทางปลูกและตอนที่เก็บเกี่ยว ในน้ำมันระเหยง่ายมีสารสำคัญหลายอย่าง เป็นต้นว่า (-)-b-sesquiphillandrene , E,E-a-farnesene , (-)-zingiberene , (+)-ar-curcumene ซึ่งมีฤทธิ์ต้านทานเชื้อบัคเตรีที่กระตุ้นแล้วส่งผลให้มีการเกิดหนอง ขับลม กระตุ้นการบีบตัวของกระเพาะแล้วก็ไส้  เดี๋ยวนี้มีการใช้สารสกัดจากขิง ซึ่งคราวสารองค์ประกอบหลักเป็นอนุพันธ์ของ 4-hydroxy-3-methoxyphenyl เช่น สิงเจอโรน จินพบร์ไดออล (gingerdiol) จินเจอร์ไดโอน (gingerdione) จินพบรอคอยล โชโกล เป็นยาบรรเทาอาการคลื่นไส้คลื่นไส้ แล้วก็ทุเลาอาการปวดเพราะข้อเสื่อม อีกทั้งอาจช่วยลดการอักเสบและบวมของข้อ

Tags : สมุนไพร