สรรพคุณน้ำขิงมีประโยชน์เเละสรรพคุณที่น่าทึ่ง ( ยังช่วยให้ชีวิตราบรื่นอย่างไม่ต้อ

[แสงจันทร์5555]

น้ำขิง
ขิงเป็นสมุนไพร และก็เครื่องเทศที่ช่วยชาติไทยจีนและก็ประเทศอินเดียรู้จักใช้มาตั้งแต่โบราณ ตำราคุณประโยชน์โบราณของไทยว่าขิงสด มีรสหวานเผ็ดร้อน
มีคุณประโยชน์ แก้ปวดท้อง บำรุงธาตุ ขับลมในลำไส้ให้ผายแล้วก็เรอ เพราะฉะนั้นน้ำขิงนอกเหนือจากการที่จะช่วยละลายยาให้รับประทานยาง่ายแล้ว ยังช่วยแต่งรถให้น่ากินเพิ่มขึ้นอีกทั้งมีสรรพคุณทางยาซึ่งสามารถเสริมฤทธิ์ตัวยา ในยาขนานนั้นได้อีกด้วย ทิ้งที่นำมาใช้จัดแจงน้ำขิง สำหรับทำเป็นกระสายยานั้น มักใช้ขิงแก่สดสูตรเอาผิวนอกออก ล้างน้ำให้สะอาดแล้วฝานเป็นชิ้นบางๆต้มกับน้ำตามอยากได้ส่วนขิงที่ประยุกต์ใช้เป็นเครื่องเทศนิยมใช้ทั้งสดแล้วก็แห้งอีกทั้งหินอ่อนและขิงแก่โดยมักใช้ขิงที่ยังอ่อนอยู่ ทำกับข้าวที่ไม่อยากรสเผ็ดมากมาย โบราณว่าขิงแห้งมีรสหวานเผ็ดร้อนมีสรรพคุณแก้ไข้แก้ลมแก้จุกเสียดแก้เสมหะบำรุงธาตุแก้คลื่นเห*ยน อาเจียน สวนหินสดมีรสหวานเผ็ดร้อนมีคุณประโยชน์แก้ปวดท้องบำรุงธาตุ ขับลมในลําไส้ให้ผายลมและเรอ
   [url=http://www.disthai.com/]สมุนไพร[/u][/b][/url] ยาระหว่างที่ ๕๓ ในตำราเรียนพระยารักษาโรคพระนารายณ์ชื่อ "มหากระทัศใหญ่" ที่ใช้แก้ลมทุกชนิดนั้น ให้ใช้น้ำผึ้ง น้ำขิง น้ำส้มซ่า หรือน้ำกระเทียม เป็นน้ำกระสายยาก็ได้ สุดแต่หมอผู้วางยาจะยักน้ำกระสายให้ต้องโรคจำต้องอาการ ดังต่อไปนี้   "มหากทัศใหญ่" ให้เอาโกฏสอเทศ เทียนอีกทั้ง ๕ รากเจตมูลเพลิง ผลกระวาน ใบกระวาน ผลอันใหญ่ สะค้าน เปลือกสมุลแว้ง ขิงแห้ง ว่านน้ำ พริกล่อน รากไคร้เครือ บอแร็ก ลูกจันทน์ ดอกจันทน์ เกลือบก สิ่งละส่วน การะบูร กานพลู เทียนตาตั๊กแตน เทียนเกล็ดหอย สหัสคุณก็ได้ เปล้าน้อยก็ได้ สิ่งละ ๘ส่วน ดีปลี ๒๐ ส่วน กระทำเป็นจุณ ละลายน้ำผึ้ง น้ำขิงน้ำส้มส้า น้ำกระเทียมก็ได้ รับประทานหนักสลึงหนึ่ง แก้ลมปัตฆาฏ ลมอัมพาต ลมราทยักษ์ ถ้าลมนั้นเบากำลังยานั้นก็จะให้ร้อนถึงปลายมือปลายตีน บรรดาลมทั้งสิ้นแก้ได้หายสิ้นแลฯ
  ขิงมีชื่อเรียกในภาษาสันสกฤตว่า srigavere ซึ่งแผลงเป็น zingiber เมื่อทำให้เป็นภาษาละตินเพื่อตั้งเป็นนามสกุลและชื่อตระกูล ตามหลักสากลสำหรับการตั้งชื่อพฤกษศาสตร์ ฝรั่งเรียกว่าขิง ginger จากที่เรียกกันในภาษาแขก ผู้รอบรู้ทางภาษาหลายๆคนสันนิศฐานว่า คำ "ขิง" ในภาษาไทย ก็น่าจะมีที่มาจากภาษาแขกนี้เอง แต่ว่าเรียกให้สั้นลง
ขิง เป็นเหง้าของพืชขนาดเล็กที่มี
ชื่อพฤกษศาสตร์ว่า Zingiber officnale Roscoe
ในวงศ์ Zingoberaceae
เป็นพืชอายุยาวนานหลายปี สูง ๓๐-๙๐เซนว่ากล่าวเมตนมีเหง้าที่มีกาบใบบางๆห่อ เปลือกนอกสีน้ำตาลแกมเหลือง เนื้อเหง้ามีสีนวล มีกลิ่นเฉพาะ เป็นใบเลี้ยงผู้เดียว ออกสลับกัน รูปขอบขนานปนรูปใบหอก ปลายใบแหลม ขอบของใบเรียบ ขนาดกว้าง ๑-๓ เซนติเมตร ยาว ๑๐-๒๕เซนติเมตร ดอกออกเป็นช่อ ช่อดอกแทงขึ้นโดยตรงจากเหง้า ก้านช่อดอกยาว๑๐-๒๐ ซม. มีใบปนะดับ สีเขียวอ่อน ดอกย่อย ไม่มีก้าน ดอกมีสีเหลือง ปลายกลีบเป็นสีม่วงแดง ผลเป็นผลแห้ง มี๓ พู

ขิงมีองค์ประกอบเป็นชันน้ำมัน (oleoresin)อยู่ในปริมาณสูง ซึ่งเป็นสารที่ทำให้ขิงมีรสเผ็ดรวมทั้ง มีกลิ่นหอมหวน ถ้าหากสกัดชันน้ำมันนี้ ด้วยตัวทำละลาย บางประเภทจะได้ชันน้ำมันที่เกือบจะบริสุทธิ์ซึ่งมีลักษณะข้นเหนียว สีน้ำตาลเข้ม มีกลิ่นแรงแล้วก็รสเผ็ดร้อน มีชื่อเรียกทางการค้าว่า "จินพบริน" (gingerin) มีสารในกรุ๊ปจินพบรอล ( gingerol) โชโกล (shogaol) และก็ ชิงเจอโรน (zingerone) เป็นหลัก ชันน้ำมันที่เตรัยมใหม่ๆจะมีจินเจอรอคอยล ได้แก่ 3-6-gingerol,8-gingerol,10-gingerol,12-gingerol เป็นหลัก แต่ว่าถ้าเกิดทิ้งเอาไว้นานๆจะมีโชโกลเป็นตัวหลัก ทั้งยังโชโกลและซิงพบโรนไม่ใช่สารสินค้าธรรมชาติที่พบในขิง แต่ว่าเป็นสารที่มีเหตุที่เกิดจากปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นทางเคมีในระหว่างการสกัดด้วยตัวทำละลาย สารทั้งสองนี้มีรสเผ็ดร้อนกว่าจินพบรอคอยล ด้วยเหตุดังกล่าว จินเจอรินที่ดีควรมีสารทั้งสองชนิดนี้ในจำนวนที่ต่ำที่สุด  ขิงมีน้ำมันระเหยง่ายราวปริมาณร้อยละ ๑-๓ จำนวนนี้จะขึ้นอยู่กับแนวทางปลูกแล้วก็ช่วงเวลาที่เก็บเกี่ยว ในน้ำมันระเหยง่ายมีสารสำคัญหลายแบบ เช่น (-)-b-sesquiphillandrene , E,E-a-farnesene , (-)-zingiberene , (+)-ar-curcumene ซึ่งมีฤทธิ์ต้านทานเชื้อบัคเตรีที่นำมาซึ่งการก่อให้เกิดหนอง ขับลม กระตุ้นการบีบตัวของกระเพาะและไส้  ปัจจุบันนี้มีการใช้สารสกัดจากขิง ซึ่งครั้งสารองค์ประกอบหลักเป็นอนุพันธ์ของ 4-hydroxy-3-methoxyphenyl ได้แก่ ซิงพบโรน จินเจอร์ไดออล (gingerdiol) จินพบร์ไดโอน (gingerdione) จินเจอคอยล โชโกล เป็นยาที่ช่วยบรรเทาอาการอ้วกอาเจียน และทุเลาอาการปวดเนื่องมาจากข้อเสื่อม ทั้งบางทีอาจช่วยลดการอักเสบรวมทั้งบวมของข้อ