กลอนรักแห่งความรัก 1

[don]

กลอน"รัก"

เสียสละ มามากพอ ให้เธอว่า
บัดนี้ถึง เวลา ของฉันบ้าง
ปฏิวัติ ไม่ง้อ ขอสวนทาง
เธอว่าไง ก็ช่าง ฉันไม่แคร์

 
    ไม่ได้เจ็บ ที่หัว เจ็บที่ขา
ไม่ได้เจ็บ ที่หน้า หรือที่ไหน
รู้แต่ว่า ทุกเวลา เจ็บที่ใจ
เธอทำร้าย ฉันตรงไหน เจ็บที่เดิม

 
 
      วันเวลา แสนเศร้า คงจางไป
คงไม่นาน ความสดใส จะมาถึง
ขอให้เธอ หยุดคิด สักนิดนึง
หากไม่เจ็บ คงไม่ถึง ความสุขใจ

 
    อย่าหยุดยั้ง แม้ความหวัง ยังไม่เห็น
อาจท้อบ้าง ช่างยากเข็น เป็นปัญหา
ก็จงฝืน ยืนขึ้นสู้ รู้ชะตา
หากผ่านพ้น ทางข้างหน้า จะมีชัย

 
 
     เป็นได้แค่ เพื่อนเจ้าสาว อย่างเราหนอ
คงต้องเฝ้า ต้องรอ อีกชาติไหน
เขาสวมแหวน เขาจุมพิต สะกิดใจ
แทบร้องไห้ ไว้อาลัย งานแต่งงาน

 
   ตอนกลางวัน มองตะวัน แล้วร้อนเร่า
ตอนกลางคืน มองจันท์เจ้า เศร้าไปใหญ่
แม้สว่าง หรือมืดค่ำ ก็ช้ำใจ
ไม่เห็นเหมือน เวลาใด ที่ใกล้เธอ

 
 
      อยากฟังซ้ำ คำคำนั้น รักฉันไหม
ช่วยตอบมา ให้ซึ้งใจ ได้ไหมเอ่ย
ตอบซ้ำซ้ำ ย้ำซ้ำซ้ำ คำคุ้นเคย
ฉันไม่คิด เบื่อเลย แม้สักที

 
   ไปไม่ถึง ขอบฟ้า ของสองเรา
ฉันหลงทาง กลางหุบเขา และขวากหนาม
แม้วันนี้ เธอก็ยัง ทนเดินตาม
ไม่ต้องถาม ถึงนิยาม ความจริงใจ

 
 
      เดินหลงทาง กลางผู้คน สับสนใจ
ฉันว้าวุ่น เกินไป จะไปหา
ฉันไม่รู้ คิดถูกไหม ที่เดินมา
บนเส้นทาง ที่ไร้ค่า ของใครใคร

 
    บอกหัวใจ ว่ายังรัก ยังภักดี
แต่ความจริง ที่มี มันไม่ใช่
ฉันว่า yes เธอว่า no โถ..หัวใจ
ไม่ยอมรับ ความเป็นไป ที่เป็นจริง


วันนี้พอแค่เนี้ยก่อน พรุ่งนี้จะเอากลอนขอโทษมาให้นะค่ะ หรือเพื่อนๆอยากให้เอากลอนอะไรมาฝากดีค่ะ   






เสียสละ มามากพอ ให้เธอว่า
บัดนี้ถึง เวลา ของฉันบ้าง
ปฏิวัติ ไม่ง้อ ขอสวนทาง
เธอว่าไง ก็ช่าง ฉันไม่แคร์

 
     
ไม่ได้เจ็บ ที่หัว เจ็บที่ขา
ไม่ได้เจ็บ ที่หน้า หรือที่ไหน
รู้แต่ว่า ทุกเวลา เจ็บที่ใจ
เธอทำร้าย ฉันตรงไหน เจ็บที่เดิม

 
 
       
 
 
วันเวลา แสนเศร้า คงจางไป
คงไม่นาน ความสดใส จะมาถึง
ขอให้เธอ หยุดคิด สักนิดนึง
หากไม่เจ็บ คงไม่ถึง ความสุขใจ

 
     
อย่าหยุดยั้ง แม้ความหวัง ยังไม่เห็น
อาจท้อบ้าง ช่างยากเข็น เป็นปัญหา
ก็จงฝืน ยืนขึ้นสู้ รู้ชะตา
หากผ่านพ้น ทางข้างหน้า จะมีชัย

 
 
       
 
 
เป็นได้แค่ เพื่อนเจ้าสาว อย่างเราหนอ
คงต้องเฝ้า ต้องรอ อีกชาติไหน
เขาสวมแหวน เขาจุมพิต สะกิดใจ
แทบร้องไห้ ไว้อาลัย งานแต่งงาน

 
     
ตอนกลางวัน มองตะวัน แล้วร้อนเร่า
ตอนกลางคืน มองจันท์เจ้า เศร้าไปใหญ่
แม้สว่าง หรือมืดค่ำ ก็ช้ำใจ
ไม่เห็นเหมือน เวลาใด ที่ใกล้เธอ

 
 
       
 
 
อยากฟังซ้ำ คำคำนั้น รักฉันไหม
ช่วยตอบมา ให้ซึ้งใจ ได้ไหมเอ่ย
ตอบซ้ำซ้ำ ย้ำซ้ำซ้ำ คำคุ้นเคย
ฉันไม่คิด เบื่อเลย แม้สักที

 
     
ไปไม่ถึง ขอบฟ้า ของสองเรา
ฉันหลงทาง กลางหุบเขา และขวากหนาม
แม้วันนี้ เธอก็ยัง ทนเดินตาม
ไม่ต้องถาม ถึงนิยาม ความจริงใจ

 
 
       
 
 
เดินหลงทาง กลางผู้คน สับสนใจ
ฉันว้าวุ่น เกินไป จะไปหา
ฉันไม่รู้ คิดถูกไหม ที่เดินมา
บนเส้นทาง ที่ไร้ค่า ของใครใคร

 
     
บอกหัวใจ ว่ายังรัก ยังภักดี
แต่ความจริง ที่มี มันไม่ใช่
ฉันว่า yes เธอว่า no โถ..หัวใจ
ไม่ยอมรับ ความเป็นไป ที่เป็นจริง

 
 



เสียสละ มามากพอ ให้เธอว่า
บัดนี้ถึง เวลา ของฉันบ้าง
ปฏิวัติ ไม่ง้อ ขอสวนทาง
เธอว่าไง ก็ช่าง ฉันไม่แคร์

 
     
ไม่ได้เจ็บ ที่หัว เจ็บที่ขา
ไม่ได้เจ็บ ที่หน้า หรือที่ไหน
รู้แต่ว่า ทุกเวลา เจ็บที่ใจ
เธอทำร้าย ฉันตรงไหน เจ็บที่เดิม

 
 
       
 
 
วันเวลา แสนเศร้า คงจางไป
คงไม่นาน ความสดใส จะมาถึง
ขอให้เธอ หยุดคิด สักนิดนึง