สรรพลี้หวน ไม่รู้ว่าเคยอ่านกันไหม ใครไม่เคยอ่านก็ลองผวนดูนะ เป็นกลอนใต้

[moccamocca]

สรรพลี้หวน ไม่รู้ว่าเคยอ่านกันไหม ใครไม่เคยอ่านก็ลองผวนดูนะ เป็นกลอนใต้

ท่านผู้อ่านที่รัก

     หนังสือสรรพลี้หวนนี้ ไม่ปรากฏชื่อผู้แต่ง ผู้แต่งจะเป็นใครอยู่ที่ไหน ยังหาหลักฐานไม่แน่ชัด แต่ที่เล่าสืบกันมาทราบเพียงว่า ผู้แต่งเป็นชาวเมืองนครศรีธรรมราช และคงแต่งระหว่าง พ.ศ.2425-2439 หรือประมาณ 80-90 ปี มาแล้ว และมีเรื่องเล่าพิสดารออกไปอีกว่า เมื่อแต่งเสร็จแล้ว (หรือไม่ทันเสร็จ) ผู้แต่งได้รากเลือดตาย เท็จจริงอย่างไรไม่ขอยืนยัน
   

     ความเป็นกวีและศิลปินของชาวเมืองนครศรีธรรมราช ได้ปรากฏมาแต่โบราณกาล เห็นจากหนังสือที่ได้แต่งไว้หลายเรื่องด้วยกัน มีทั้งกลอน เพลงบอก และกลอนประเภทหนังตะลุง ฯลฯรวมทั้งบทกลอนในหนังสือสรรพลี้หวนนี้ด้วย โดยเฉพาะหนังสือสรรพลี้หวนนี้ ผู้แต่งมีอัจฉริยะเป็นเยี่ยมที่เดียว ส่อว่าเป็นผู้แก่เรียนคนหนึ่ง และคงมีอารมณ์ขัน หรือนิสัยสัปดี้สัปดนเป็นพิเศษ จึงได้แต่งกลอนประเภทนี้ไว้

     ขอให้ท่านผู้อ่าน โปรดอ่านในแง่ศิลปะ อย่าคิดเป็นเรื่องหยาบโลน และท่านจะสบายใจ เรียกอารมณ์จากท่านได้ และโปรดช่วยแผ่ส่วนกุศล ไปให้ท่านผู้แต่งบ้างนะครับ

     เชิญหาความสำราญจากหนังสือนี้ได้แล้วครับ

            ขุนพรหมโลก

                เรื่องสรรพลี้หวน

        นครรังยังมีเท่าผีแหน      กว้างยาวแสนหนึ่งคืบสืบยศถา
   เมืองห้างกวีรีหับระยับตา      พันหญ้าคาปูรากเป็นฉากบัง
   สูงพอดีหยีหิบพอหยิบติด      ทองอังกฤษสลับสีด้วยหนีหัง
   กำแพงมีรีหายไว้ขอดัง      เจ้าจอมวังพระราโชท้าวโคตวย
   มีเมียรักภักตร์ฉวีดีทุกแห่ง      นั่งแถลงชมเชยเคยฉีหวย
   เจ้าคีแหมรูปโอเมียโคตวย      ท้าวหวังรวยกอดินอยู่กินกัน
   มีลูกชายไว้ใยชื่อไดหยอ      เด็กไม่ลอเกิดไว้ให้ทีหัน
   นอนเป็นทุกข์ดุกลอยิ่งคอดัน      ให้ลูกนั้นหาคู่เป็นหูรี
   ต้องไปขอลูกสาวท้าวโบตัก      มันตั้งหลักอยู่ไกลชื่อไหหยี
   เป็นลูกเนื้อเชื้อนิลนางหิ้นปลี      เมืองห้างชีปกครองทั้งสองคน
   หยิบกระดาษดินสอมาจอดับ      เขียนแล้วพับอ่านดีครบสี่หน
   ให้เสนีมีหือถือนิพนธ์      เด็กหนึ่งคนก้มพักตร์มาดักรอ
   จึงตรัสใช้เสนีให้คลีหาน      สูรีบผ่านบ่ายพักตร์เถาะดักหยอ
   ผมเป็นโรคเหน็ดเหนื่อยหัวเดือยปอ   รักษาพอมาคลายกินหายควี
   แต่นายใช้จำกัดดัดไม่ขอ      ถึงเด็กรอต้องไปถึงไหหยี
   รักษาโรโคตวยพวยทันที      จากบุรีเร็วพลันดันไม่รอ
   เข้าป่าแกแลทั่วกลัวผีเห็น      เดินเย็นๆตัดตรงใต้ดงหลอ
   พบสระศรีบัวชุกดุกขึ้นออ      เด็ดสองลอดุ่มกลิ่นหอกหมินดี
   ชะนีหงส์ลงดินลงกินน้ำ      เดินมุ่งตามเห็นรอยหอยกับหมี
   พบเบื้องอ่างถางใหญ่ไหของคี   ใครมาตีแตกสะเก็ดเหมือนเด็ดยอ
   เที่ยวจรดลยนเค็จไม่เสร็จเรื่อง   ใกล้ถึงเมืองหิวจี้ไม่มีหอ
   อดข้าวน้ำสามวันดันทั้งวอ      บอบเสียพอตัวกูเรื่องหูรี
   พบดอกปอกอดำจำต้องเด็ด      ยีให้เหม็ดเกลี้ยงวาวเหมือนหาวสี
   บรรลุถึงเขตทางเมืองห้างชี      เจ้าธานีหัวด่างเป็นสางคลา
   กำแพงก่อต่อด้านทหารเฝ้า      เสียงคนฉาวเข้าไปถึงใดหลอ
   พวกเสนาเซ็กเซ็กเด็กมารอ      มายืนออถามดูแล้วหูดี
   เราจากไกลไฉแข็งเก่งนักหนา   ถือสาราจะเข้าไปให้ไหหยี
   ท้าวโบตักจอมวังยังพอดี      เจ้าหิ้นปลีคีหันหรือฉันใด
   นายข้อดีว่าอยู่เปิดตูแอด      ตาดเกือบแขดเสียงเบียดเรียดไม่ไหว
   นายดักหยอรายงานแล้วผ่านไป   เห็นข้อไลนั่งกันกับภรรยา
   ค่อยคอด้อมน้อมกายถวายสาร   คลีถึงหานวันนี้ดีเข้าหา
   เนตรยนเค็จเสร็จสรรพพรับสารา   ในวาจาโคตวยรักด้วยกัน
   ได้จากเมืองห้างกวีเจ้าคีแหม      มาพูดแย้มบุตรีไปดีหัน
   ให้ใดหยอขอดูเป็นคู่กัน      โบตักนั้นหิ้นปลีพลอยดีใจ
   เรียกลูกสาวขาวเด็ดเหมือนเห็ดยาง   พิศพางค์รัศมีราศีไห
   ผู้ใดยลทุกเค็จมีเม็ดใย      พอเติบใหญ่เป็นทุกข์เพราะหุกลี
   ได้ฟังพ่อถอดอกเดินออกหา      นั่งวันทาลกลกน้ำหกสี
   เรียกลูกมาเป็นไฉนเรื่องไหคี      ได้ลูกนี้เข้าใจเพราะใดคอ
   เจ้าฟังพ่อยอดกจะยกเรื่อง      อย่าคอเดืองเล่าไปเรื่องใดหยอ
   พ่อจะยกหกเท็จเรื่องเด็ดยอ      เด็กไม่ลอข้ามแดนมุ่งแม่นมา
   ท้าวโคตวยเป็นพ่อมาขอเด็ก      ถึงตัวเล็กก็พอดีไม่สีหา
   นี่ตัวพ่อคอดันลั่นวาจา      ตัวเจ้าอย่าขอตัดได้นัดงาน
   สุดแต่พ่อคลอดำทำไฉน      กี่จิ้มไหกับข้าวของคาวหวาน
   หนึ่งตกข้าวคลีหุกคลุกน้ำตาล   สำหรับงานเลี้ยงคนทุกดนคอ
   แล้วหูหมีฉีหีกฉีกให้เล็ก      ไว้จอเด็กพอดีมีทุกหอ
   หอยกับหมียีหำยำให้พอ      ดาวให้ยอไข่เป็ดเด็ดให้ยำ
   ลูกมะกอกดอกตอขอให้ดูด      ฉีเจ้าหูดเส้นหมี่เอาสีหำ
   แกงตังหุนพรีขี้หิกใส่หยิบตำ      ส้มกอดำเชือดตอยใส่หอยจี
   ควายหนึ่งขาหาหมีใส่ดีหม      กวนขนมยาเหม็ดเห็ดฉูฉี
   ต้องฆ่าไก่มัสการหานเจ้างี      ดูเดือนปีถึงวันดันคอยรอ
   ขึ้นสิบสี่ปีเหิดเปิดโอกาส      จำอย่าพลาดแน่ประจักษ์นะดักยอ
   รีบไปบอกโคตวยเตรียมหวยคอ   เราดักรอทำงานการวิวาห์
   นายดักหยอขอลาคีหากลับ      น้อมคำนับทันทีขอลีหา
   รีบอย่าเหม็งเด็งฉอไม่รอตา      หนึ่งพลิบตาถึงวังดังเข้ารอ
   เห็นคีแหมแย้มยั่วกับผัวรัก      นั่งเชยพักตร์นิ่มนุชแม่ดุจหลอ
   เสนาเฝ้าเล่าเสร็จเรื่องเด็จยอ      นางชอบพอหันไหเข้าไยดี
   ว่าแต่งงานสิบสี่ต่อปีเหิด      ลูกที่เกิดพาไปให้ไหหยี
   การตกเรารู้สิ้นเรื่องหิ้นปลี      ถึงวันดียกพลทุกดนคอ
   พร้อมเจ้าบ่าวแม่พ่อที่ขอดัก      ให้ชวนชักกันไปกับไดหยอ
   เตรียมยกพลเจ้าบ่าวดาวยอ ๆ      เลี้ยงให้พอบ่าวสาวหาวเหม็นคี
   อยู่ในเขตเดือนนี้ยังปีหิด      เรื่องที่คิดไว้พลางไม่ห่างถี่
   ขอแบ่งรักพักรอการหอดี      ยกโจรีต่อดั้งคิดหวังรวย
   จะกล่าวข้อจอโดนเที่ยวโผนผก   ขอกล่าวยกถอดอกกับคอกถวย
   ทั้งสอดองสองนายไม่ไข้ป่วย      หวังแต่รวยเที่ยวปล้นทุกหนคี
   พร้อมทั้งคู่อยู่ใต้ไม่หยีหำ      พอเย็นค่ำกินเหล้าแกล้มหาวสี
   หยิบน้ำพริกมาตั้งนั่งจอดี      พอเมาจี้ขอแดงแถลงกัน
   ว่าคืนนี้จีหีบจีบสักบ้าน      ทั่ววิหารบ้านมีแถวคีหัน
   เมื่อกินแล้วอย่ารอนั่งคอดัน      เสกแป้งยันต์เป่าลงให้ดงคอ
   แขวนทิศหมอนสำคัญลงยันต์เก็ด   ผ้าชีเห็ดอย่างดีใส่ผีหอ
   หยิบปืนพกนกสับใส่ดับคอ      พอดักยอคนที่จากที่มา
   พอึงเมืองโบตักแล้วพักหยุด      เข้าจีหุดไฟส่องทุกห้องหา
   ยืนกินว่านดานวอเอาทอดา      พอขึ้นตาตัวแดงรู้แห่งดี
   เป่าอาคมลมฉีเหมือนผีหูด      ลูกหลักฉูดถูกหาของทาสี
   น่านอนแอบชั่วคราวหาวเหม็นคี   เห็นแต่คลีติดไหเข้าในวัง
   ถึงโบตักอัปรีย์นอนทีหับ      กำลังหลับนิ้วชี้นอนหยี่หัง
   เก็บขอยหมนจนพอยอดัง ๆ       เจ้าจอมวังฟอดิ้นค่อยลืนตา
   เสียงปืนลั่นทันทีนอนผีหิง      กลีบนหิ้งพอดีมือควีหา
   ลุกตะลึงหึงหมีเรียกธิดา      พวกโจราเข้าวังดังเอาคลอ
   เข้าบังคับจับตัวหัวกับผี      เอาหีบคีไม่หลุดดุจเกือบหลอ
   เก็บของใหม่ไหหมีทุบตีต่อ      ใดไม่ปอยอมตายกลัวหายตี
   แม่หนีเห็บเจ็บจี้ยิ่งคีหัน      โกรธตัวสั่นตบหังเข้าดังผี
   ท้านแค้นในไลเข็ดเอาเห็ดยี      เข้าราวีรอดั่งประทังกัน
   ฟอกับดาดหวาดหวั่นหันดังสี   ถูกหูหมีร้องฉาวเข้ากี้หัน
   ถ้าไม่ตายย้ายเด็ดให้เหม็ดยัน      กระโดดฟันดาบกินเข้าหิ้นปลี
   ร้องอึ่งมีสีเหียวปลายเตียวแขด   ถึงเต็กแหลดอยู่ไม่ติดโลหิดฉี
   เมียม้วนดิ้นสินใจพึ่งไหคี       บ่าของพี่ขึ้นรับต้องดับคอ
   ฝ่ายลูกสาวไหหยีหนีเถอะพ่อ      หยุดดักรอโจรีจะขี่หอ
   สู้ไม่ไหวพ่อก็เหนื่อยเพราะเดื่อยปอ   ดวนก็นอชะแรลงแก่งอม
   พลางร้องใช้ไหหยีรับหนีหัน      แม่เจ้านั้นเป็นผีผู้จีหอม
   ยังคงแต่ตัวพ่อเป็นจอดอม      สู้อดออมจอดนไปจนตาย
   กำลังรุมดุมสอเข้าทอดับ      จะจีหับไหหยีวิ่งหนีหาย
   พาหิงวี่ตีหัวความกลัวตาย      ไปแอบกายบังตอใต้ยอดิน
   พวกโจรีตีหามวิ่งตามสาว      พอลมว่าวพัดฉีได้กลี่หิน
   พบแต่รอยขอยหมนหล่นกลางดิน    ยิ่งหมีหินแถวทางลาบหางนี่
   พบสักทีคีหันได้ยันเก็ด      จะยีเท็จวิ่งศูนย์พาหูนสี
   เที่ยวยีแหงแดงขอเดินยอดี      จับไหหยีฟังข่าวใต้ดาวยอ
   พ่อเป็นตายไม่รู้เพราะหูกี      ยังเห็ดยีก็ไม่เก่งเด็งจะฉอ
   ครั้นกลีหับกลับบ้านดานแทงวอ   จากใต้ยอยีหายพากายมา
   เป็นกุศลหนคีตามทีหัน      กระทั่งทันโยคีฤาษีหา
   เห็นกุฏีปลูกล่อศาลอดา      ค่อยพีหารีหูไหว้มูนิน

        จะยกข้อโยคีฤาษีแหม   อยู่ที่แคมกุฎีนั่งกีหิน
   เป็นอาชีพชอบพอไม่กอดิน      รักษาศิลเข้าฌาณสังขารใย
   เห็นสีกานารีนั่งมีหอง      เข้ามาร้องที่นี่ใครตีไห
   เห็นหาวสีหลีหามพ่อถามไต่      มุ่งตาใสลีแหมาแต่ตัว
   พ่อแม่ยายย้ายเข็ดไม่เสร็จเรื่อง   เพราะรีเหื้องจากผีคิดหนีหัว
   อยู่ไม่ได้รูปหล่อหลบหอดัว      เลยปลีกตัวพีหามาถึงตี
   ฟังโยคียีแหมพูดแยัมหน่อย      มีน้ำหอยนีไหตกไหลฉี
   เอามือยีคลีห้าวหามเท่าชี      เล่ามุนีฟีหังอย่างกังวล
   ท้าวโบตักเห็นพ่อหล่อกว่าเด็ก   ชื่อไม่เล็กมั่งมีไม่จีหน
   ฉันไหหยีชอบพอทุกคอดน      เพื่อนทุกคนเห็นทักมาดักยอ

         ต้นฉบับเลอะเลือน

   แม่ถูกฆ่าพ่อถูกตีเอาดียอ      ดังในคลอกวาดเก็บน่าเจ็บใจ
   ลูกขอพักที่นี้พอฝีหาก      ทนอดอยากสักทีตามจีไห
   พ่อยินดีพีหาหลังคาใน      ห้องสีไหต่อดั้งที่บังกาย
   อยู่ที่วัดหัดวิทย์สอนหิดสี      หอดีๆ  หัดเทศน์วิเศษหลาย
   เรียนคาถมดมคอมีหลอดาย      พ่อสอนให้ทุกประการถึงหานวี
   จะเหาะเหินเมฆีวิถีหาง      ถ้อว่าพลางลอยสูดขึ้นหูดถี
   เจ้าตาบอกหมายนั่งหำดี      ทำฤทธีเหาะไปพ้นใดกอ
   ถ้าสูงนักสกุณีจะจีหิก      พอหายพลิกสู่ที่ธรณีหอ
   ได้ทุกทางไม่ส่งใครด้งจอ      ถึงดาวยอตีหัวไม่กลัวใคร
   จนค่ำดึกฝึกหัดยัดข้างเว็ด      ย้ายจนเด็จกับฤาษีนั่งคลีไห
   ขอหยุดบทจดต่อเรื่องขอใด    กล่าวต่อไปโบตักทรงศักดา
   เข้ามากอดหิ้นปลีนั่งคลีหำ      นับว่ากรรมของพี่พระยีหา
   เคยยอดีรีหูอยู่กันมา      เจ้าลอดาแล้วน้องให้หมองนวล
   เมื่อบุญยังดี ๆ ปีกับไห       ยามไปไหนตัวพี่เคยชีหวน
   ถูกถอดอกตอกตำยำยียวน      ไม่ถึงควรถึงตายแม่หายควี
   ยกภูษีปีหิดแล้วปิดศพ      ชาติหน้าพบกันเล่าเถอะหาวสี
   แม้นตายไปข้างหลังยังยอดี      เก็บหิ้นปลีทำศพพอจบเดือน
   เธอไว้ทุกข์ดุกลอเป็นบ่อรัก      เฝ้ารีหักโศกีไม่หมีเหือน
   ใกล้พอดีวิวาห์เขามาเตือน      พอถึงเดือนบุตรโตท้าวโคตวย

        แสดงยอตอตั้งเกิดดังขลอ   ดุกมันลอเต็มที่เรื่องคีหวย
   นายใดหยอรอดักรักหวังรวย      พร้อมโคตวยลูกบ่าวเขาเล่ามา
   ว่าบังเกิดฉาวเฉินเหินขาวผี      จับเห็ดยียิงปล้นเข้าค้นหา
   ยิ่งร้อนหนักดักรอรีบพอดา      ใช้บุตราไดหยอแขบกอดิน
   รับข้าวน้ำหามชีฉูฉีเห็ด      เนื้อใยเก็ดหายควีกีกับหิน
   ;แขบไปหาอย่ารอหิ้วหม้อดิน      ใสน้ำกินตัดทางเมืองหางชี้
   รีบครรไลใดหลอคอเกือบหัก      บุกรีบรักร้อนใจด้วยไหหยี
   จะแต่งงานยานเว็จไม่เสร็จที      เกิดธุลีขอดัดน่าขัดใจ
   ตัดทุ่งกว้างทางใหม่ป่าไทรโขก   ต้นขลีโหกหัวหมีไม้พีไห
   ล้วนหุมยีรีหาพ้นหญ้าไทร      น้ำคลอไดไหลคล่ำเป็นลำธาร
   ลงหวิดตักลักบ้างพอสางร้อน      ข้ามดีหอนหาวยีลำธีหาร
   อัศจอขอดันเกิดบันดาล      รู้เหตุการณ์ว่าวัดไม้ดัดงอ
   ต้นสีขาวยาวรีข้างกีหุด      ยืนก้มมุดถามไถ่เรื่องใดหลอ
   ช่างคนไทยหรือเจ๊กให้เด็กกอ      ใดขึ้นปอบนกุฎิขอหยุดกัน
   ได้จากบ้านมาไกลผมใดหยอ      ถอนใจผลอพอดี-ฤาษีหัน
   นั่งเสกดินสอพองป้องเก็ดยัน      ถ้าคอดันใส่หายไว้ใช้เอง
   นี่เจ้ามาเพียงนี้ตามคลีไห      จงปราศรัยกับฤาษีอย่ากรีเหง
   เจ้าอย่าหกยกคำทำกรอเดง      คนกันเองเล่าพอได้ยอดี
   ผมเที่ยวตามคู่หมั้นจนดันสอ      หญิงที่ขอนี่หรือชื่อไหหยี
   ถูกโจรปล้นตกใจเอาไหคี      ผมรีบรีข้ามแคว้นถึงแดนลอ
   เรื่องนารีซีหักพักในกุฎิ      จะยอดุจสีไหคร่าวไดหยอ
   เรียกพี่หามานี่เอาดียอ      ด้งมันจอนั่งถ้ามาเร็วๆ
   สาวดุ้งตื่นพอดีฤาษีแหบ      ลุกขึ้นแขบทันทีเจ็บอีเหว
   เอื้อมหยิบหวีสีหางอย่างม้าเร็ว   แต่งเลวๆพอเสร็จเสด็จยัง
   ถึงมูนีหวีให้ภิปรายถาม      ใครตีหามานี่ระวีหัง
   นี่คู่หมั้นรูปหล่อเขายอดัง      งานข้างหลังเขาจะแต่งกับแหงดี
   เป็นคู่รักใดหยอน่าถอดอก      สาวยิ้มออกหัวฉาวหาวถีๆ
   เล่าแต่หลังดังฟอจบพอดี      ตัวผมนี้จะพาคนเอาดลยอ
   จะแต่งงานต้นปีมารีหับ      เกล็ดไปยับเมืองใหญ่บ้านไดหยอ
   พ่ออย่าขัดตัดคำตำติดรอ      เด็กนั้งคลอหมีเห็นนึกเอ็นดู
   ไม่หยุดรอดีฤาษีให้      พอกราบไว้มูนีนั่งดีหู
   สวัสดีตีหามตามคำครู      วันกินอยู่หอดีอย่ามีภัย
   ทั้งกกกอปอดีอย่ามีหมอง      ให้เงินทองเกิดมีทั้งสีไห
   รับเอาพรของพ่อลูกขอได      ลุกขึ้นไปเดินตามพาหามตี
   แล้วบีหอกออกรกยอดกหน่อย      ชมอึกอ้อยซีหำต้นดำหมี
   กรูดฝีไหใยเค็จชมเห็ดชี      ด้นยอดีเดือยปอลูกกอดิน
   นนทรีย์ห่มนมหวันต้นจันทร์สัก   ไม้บ่ารักแหนหยีย่านปีหิน
   พยอมเค็ดเหม็ดหมันลูกจันทร์อินทร์   เต็มแผ่นดินแน่นไปหนัดใดกอ
   ชมไปพลางย่างเค็จพบเห็ดงอก   ถอกับดอกชมเล่นให้เด็นหอ
   ดอกไม่ดียีเห็ดเด็ดเกือบลอ      ดอกไม่ปออย่าทุกข์เจ้าหุกลี
   เห็นไหหยีหนีเหื่อยเดินเมื่อยเหน็ด   บุกป่าเห็ดดอกขาวเหมือนหาวสี
   หยุดกันไปใยเป็ดถอนเห็ดยี      เอาหีบคีพอเสร็ดหายเข็ดเลย
   ระอาเอือนเหมือนไข้ไม้ตีหอก      มันแทงยอกเจ็บจี้หนามตีเหย
   โลหิดฉีหวีห่างยกย่างเลย      สาวไม่เคยหนามตำเข้าหำดี
   พอถึงวังยังที่ต้อนรีหับ      จะขอจับโคตวยแม่หวยสี
   เห็นลูกบ่าวดาวยอว่าออดี      หัดถ์ชูลีไหว้พอยอดัง ๆ
   ค่อยยกย่องสรรเสริญเกิดเหินหมี   เมื่อลูกนี้อยู่ไปในวีหัง
   หอบเงินทองของเสร็จในเว็จยัง   ของคลีหังวังทองหัวดองทอ
   พ่อรู้ข่าวฉาวเฉินพาเหินดี      นางหิ้นปลีแม่เจ้าถูกดาวหลอ
   ท้าวโบตักย่อยยับดับเกือบพอ      เดือยพานอยกธงเกือบปลงชนม์
   พ่อให้ลูกตามไปรับไหหยี      พาหับกลีวีหายไม่ไร้ผล
   ไปแต่งงานบ้านพ่อเขาจอดน      ไม่มีคนขอดัดจะจัดการ
   กัดกินเลี้ยงที่นี่วาวีหา      สุริยาทีเหียมเตรียมของหวาน
   ถึงปีเหือนเดือนจอพอประมาณ   มาในงานทุกคนทั่วดนคอ
   พวกแก่เฒ่าบ่าวยักนั่งดักล้อม      พรีทุกห้อมมากมีนั่งอีหอ
   บ้างชูแว่นจุดเทียนนับเดียนวอ   เด็กมารอชีเหินเจริญพร
   ชะยันโตโยเห็ดกันเสร็จสรรพ   เตรียมห้องหับวันดีนีกับหอน
   หยุดรอดักลักบ้างวางไว้ก่อน      จับเป็นตอนต่อไปใดจะคลอ

        พอค่ำดีสีหำดำทั่วจบ      ไม่หลีหบนอนในกับไดหยอ
   เกิดฝนตกสกเส็กเด็กไม่ซอ      เด็จจะยอจีหุกนอนคลุกคลี
   มือฟีหาฟ้าแลบอยู่แปลบปลาบ   เด็กซีหาบชายฝาหลังคาสี
   พระพายฉัดพัดพวยหวยติดคี   หันยังมีนอนทนให้ดลยอ
   พอเสร็จสรรพหลับดีตอนผีเหย   เงียบไปเลยเข้มแข็งปลายแด็งฉอ
   ตำนีหารจารย์เพิ่มเอาเดิมต่อ      ดั้งมันยอตีหั้งเรื่องยังมี

        ยกแม่หม้ายร้ายชื่อคนลือดัง   ยีแต่หังไม่เล็กชื่อเห็กหลี
   เกิดตัณหากล้าพอไม่มอดี      ไหขึ้นคลีไม่มีคู่จะอยู่ครอง
   ผัวฉันตายหายไปชื่อไคหยวย   เคยอยู่ด้วยหลายปีเฝ้าคลีหอง
   ไม่มีโรคติดต่อดายขอดอง      พอคนองเข้มขันเกิดหันคี
   หาไม้แทงแยงเกล็ดวันเจ็ดแบก   หิบไม่แตกกล้าแข็งแคมแหงหวี
   ทนไม่ไหวใยเข็ดไม่เม็ดยี      ขบทุกทีมากคนพอดลยอ
   ต้องจากที่รีหูเมืองกูเกิด      พอปีเหิดแล้วอวดดีนั่งยีหอ
   เคยผลาญมามากมายดายชอ ๆ    เด็กไม่รอเคยตายมาหลายคน
   แม้นอยู่ไปที่นี่คับคีแหบ      หาชายแอบสักทีได้ยีหน
   รีบพีหาระเห็ดได้เค็ดยน      ตัดถนนที่ห่างยกย่างมา
   บุกป่ารกหกฟีเดินสีแหบ      ไม้ถอบแถบดีปลีกันชีหา
   ออกทุ่งกว้างห่างดีมีชะตา      พบโจรป่ายีหายมาใต้ซวย
   ฝ่ายโจรังหังยีออกหลีหัก      มานั่งพักคีโหกเป็นโชคสวย
   จะได้ชมสมปองสองคอดวย      ผลอำนวยมีถึงที่นอน
   แม่หนูจ๋าให้พี่ขอจีหูบ      พอเห็นรูปรักจี้แม่หลีหอน
   ชื่ออะไรถีหามถึงนามกร      จากนครเมืองแมนเจ้าแดนลอ
   ฉันล่ำเล็กเห็กหลีจากรีหู      เป็นเมืองอยู่ไม่เก่งเด็งขี้ฉอ
   ผัวฉันตายหลายปีดีไม่มอ      ใครดักยอกลี่หอมจะยอมตัว
   ได้ฟังคำหำดีไม่หนีหาย      พี่อยากได้เห็กหลีเป็นผีหัว
   เจ้าอย่ามีสีหาพี่พาตัว      ทำกลอดัวละอายมิใช่ดี
   แม้นไม่รักวันนี้ถูกถีหุ้ง      มัดให้ยุงกัดคันยืนหันสี
   เราเคยล้างหลายเด็กเห็กลี ๆ      แหนบี ๆ ใต้เหนือไม่เหลือใคร
   หากท่านมีกำลังหวังดีให้      อันตรายธุลีข้างนีไห
   ยอมเป็นผีหนีหายไม่หน่ายไป      สาวหักใจยอมโดยให้โจรจี
   ยิ่งชอบพอถอดอกกับคอกถวย      อยู่ใต้ซวยนอนแถลงกับแหงหวี
   พอดุกลอเป็นทุกข์เกิดหุกลี      ท้องเมฆีลมพัดกระจัดพัง
   ใบไม้ขูดบูดรักเกือบหักแหก      เสทือนแยกธรณีทั่ววีหัง
   อาโปในไหลสอบนหลอดัง      พวกชาววังยิกโหนเข้าโคนคลี
   พอรุ่งรางสว่างใสเสียงไก่เขา      กากระเหว่าร้องอยู่ว่าหูหยี
   โจรทั้งสองสิ้นชีพเพราะหีบคี   ไม่สิ้นดีรอดมค่อยสมกัน

        จะขอโปรโบตักคอยลักเบีย   ตั้งแต่เมียเป็นผีชีวีหัน
   ยิ่งกว่าถูกคลีหึนเกิดมึนมัน      สอแต่ดันค่อยเขยิบขึ้นเติบแรง
   พอหิ้นปลีหนีหายมาตายเสีย      แต่แรกเมียไม่มีที่จะกวีแหง
   ไม่มีเมียไม่สุขยอทุกแดง      จะหุงแกงไม่ได้ผลเหมือนหนคี
   เกิดกำลังบังอาจต้องตลาดปลอก   แตกขาดออกเกลี้ยงผาวอยากหาวสี
   วันเจ็ดปลอกไม่พอย่านปอดี      หาไหคีมาประดับสำหรับครัว
   ไว้ใส่น้ำแก้ร้อนเป็นบอนรัก      เย็นชื้นอักแน่นจี้ยังมีหัว
   ออกสืบถามยามเพล็ดหวังเม็ดยัว   ขาดสวนครัวหิงหยีเสียปีเดียว
   ออกจากที่มีหันเดินคันหัว      สืบให้ทั่วคีหังนั่งคลีเหียว
   แม่หม้ายสาวหาวสีมีคนเดียว      ไม่ข้องเกี่ยวมากมายเสียดายคอ

        สองโมงเช้าเห็กหลีหนีถอดอก   เก็บศพซอกสองผีใต้ยีหอ
   ออกห่างผีมีเหินแล้วเดินต่อ      เจอะดาวยอโบตักเอาหักดี
   ร้องถีหามถามทักที่รักหยูด      พี่สัยหูดอย่าหลอกบอกเห็กหลี
   ท้าวโบตักอักหย่อนพูดอ่อนดี      ว่าหายดีเป็นหม้ายมาหลายเดือน
   ได้ของอื่นหมื่นแสนในแดนสอ   ให้ชอบพอใจพี่ไม่หมีเหือน
   นี่เจ้าดีไม่มอเที่ยวตอเดือน      ทิ้งบ้านเรือนหาผัวให้หัวตี
   ฟังคำพูดหูดถีคุณพี่ถาม      เห็กหลีหามตอบพลันพูดหันสี
   อยากหาผัวตัวหนุ่มเอาหุมดี      ฉันยังมีเรี่ยวแรงให้แดงยอ
   หม้ายต่อหม้ายย้ายเด็ดไม่เสร็จเรื่อง   นั่งปลีเหื้องไม่ให้ไปเอาไดหนอ
   เราใช่เหรี่ยงเชียงใหม่ใดคนทอ   ดาวก็ยอกลับหลังหังก็ยี
   ไม่บัดสีดีหูเป็นคู่เคล้า      นั่งคลี้หาวกลางทางยกหางถี่
   รอกับดวนชวนนางกลับห้างชี   เป็นเมืองพี่ใหญ่กว้างเหมือนด้างชอ
   ค่อยชมพลางเดินพลางป่ายางเกว็จ   ผักชีเห็ดแหนบีคนทีสอ
   แก่นขลีหาดหนาดเหนียดเดียดเข้าซอ   ดังถึงวอพานางเข้าปรางค์นอน
   น้ำห้อยยีสีเหงื่อติดเสื้อปราด      คลี่หมอนสาดตีหังนั่งวีหอน
   แม่เห็กหลีหนีเหื่อยลงเมื่อยนอน   ท้าวเอื้อมกรจีหับไม่หลับลง
   กลีเรื่องหุ้มดุมขาดกระดาษปะ   ปอกับดะคืนนี้ได้บีหง
   พลางยวนยีอีแหบล้มแนบลง      นอนเล็ดยงกอดรัดยกดัดงอ
   เหมือนเอายางวางใส่ในกระบอก   ขบไม่ออกปล้ำกันปลายดันสอ
   ฝ่ายเห็กหลีไม่เหนื่อยเดือยไม่นอ   เด็ดคอยยอหยุดพักไว้สักคราว
   ถ้าสีแหบแสบตับหลับเสียเถิด      อย่าปีเหิดแมลงหมีจะคลี่หาว
   เห็ดให้หมอหอเด็นเป็นคราว ๆ    ตกเรื่องราวข้างท้ายแม่หายนี

        ยกไหหยี ใดหยอนอนคลอดัก   เฝ้าร่วมรักสมสองหองเป็นหนี
   จะผัวไปไหว้หายแม่ยี      สิ้นชีวีโจรนั้นเอาดันฟอ
   ยังแต่พ่อต่อตั้งคิดหวังเหวิด      กลับบ้านเกิดคลีไหชวนไดหยอ
   ไหนว่าเจ้าเหือยปีเพราะดียอ      หยุดพักรอลีห้างให้สางคลาย
   พี่จะหายาดีมายีใส่      ร้านหมอไทยแหนบีเขามีขาย
   ถ้าแผลมีหวีหางบีบวางปราย      อย่าปล่อยไว้แช่ดองให้หองพี
   ตั้งแต่พี่ยีเห็ดท้องเจ็ดเดือน      ไม่อีเหือนไปเลยไหหยี
   พอประสูติดูดรอสิ้นข้อดี      ว่าลูกนี้ยีหิงเป็นหญิงชาย
   ใกล้จะถ้วนด่วนกอพอครบสิบ   กลัวลีหิบยีหังนั่งยีหาย
   เจ็บเห็ดหวีสีหาวตอนเช้าบ่าย      นอนยีหายสีแหบนึกแปลบใจ
   หมอลีแหแต่หยำประจำบ้าน      คลีบอกหานว่ามานี่วิไห  ๆ
   น้องเจ็บจี้หนีเหงือยเสื้อเปือยใน   ทนไม่ไหวสีแหบแขบให้มา
   ฝ่ายเจ้าผัวใดหยอใช้หมอดัด      ช่วยปีหัดสักทีพอซีหา
   แพทย์ใกล้ไกลไหคีรีบปรี่มา      เข้าฟีหาคลีหำขยำลอง
   พอยามดีปีหายเกือบได้การ      พวกแม่ท่านหำดีนั่งมีหอง
   ลมกำมัดดัดพอเป็นคลอดอง      น้ำนีหองตีหามคลอดตามกัน
   บริสุทธิ์บุตรี แม่ลีหือ      ตัดสายดือพอดีล้างสีหัน
   ถ้าหอเด็นเป็นชวยได้สอดัน      ช่วยปล้ำกันป้อนยาน้ำหาที
   ทาขมิ้นหิ้นหวีสีตามไห      ปล้ำฟืนไฟให้ผิงพวกหิงหยี
   นอนปีเหิดเกิดง่ายเหมือนหายคว   หำไม่ชี้หนีเห็ดอยู่เจ็ดวัน
   กอดบุตรตรีหวีเหียงนอนเคียงข้าง   เฝ้าลีหางชีหมให้ดมถัน
   ใดห้าปีสี่เห็ดเหม็ดนึกยัน      ตั้งชื่อพลันลูกสาวแม่หาวคี
   ฝ่ายเจ้าพ่อยอดังนั่งเฝ้าลูบ      ก้มจีหูบค่อยชมผมหุ้มหยี
   ยังไม่กลับบ้านพ่อเฝ้ายอดี      ได้สิบสี่เชี่ยวพ่อได้หลอดาว
   ไว้นั่งเล่นเห็นดีเอาคีหีบ      กระโตนบีบช่วงสีแสงวีหาว
   พออยู่ไปใจรักยักบ่าว ๆ      ทนชั่วคราวค่อยถ้าสิบห้าปี

        ยกจอมจักรนัคโรถึงโบตัก      เป็นทุกข์หนักจอมใจถึงไหหยี
   กระโดดโผนโจรปล้ำแม่หำดี      วิ่งหันสีบั้นบุกถูกรุกราณ
   ไปเจ็บไข้ย้ายเด็ดหรือเข็ดแค้น   ยังคีแหนไม่กลับที่บุรีหาน
   บอกเห็กหลีหนีหัดต้องจัดการ   สืบข่าวสารให้แจ้งทุกแหงดี
   เจ้าอยู่วังย้นเก็ดวันเจ็ดหน      อย่าจอดลค่อยระวังเฝ้าหังหนี
   ตามรูปหล่อฉอดุจพระบุตรี      สั่งเห็กลีเมียรักป่ายพักตร์มา
   อยู่ข้างหลังนั่งคอยคิดถอยหมอน   ความเดือดร้อนเกิดมีสีๆ  หา
   นอนยีหัวชั่วคราวเฝ้ารอดา      อยู่  ๆ มาศูนย์เปล่าแล้วเหารี
   ทั้งสมบัติเงินทองดองเจ้าขอ      ได้ไม่พอลูกสาวหาวยังสี
   อีกสิ่งหนึ่งมีหลานเกิดหานปี      หองพี  ๆ เสียหายไม่ได้เรา
   ทั้งเงินทองของมีปีบนหิ้ง      ให้ลูกหญิงทั้งนี้เรากีเหา
   คิดผีหายฆ่ามันจะบรรเทา      เหลือแต่เราอยู่กินแทนหิ้นปลี
   ริษยาฆ่าตีให้หมีหด      กลืนสกดนิ่งในรอไหหยี
   ขหยีหับดับเกียงทำเหียงบี      เรื่องพอดีไดหยอลาพ่อมา
   ชวนลูกสาวหาวคีเดินคลีไห      เด็กพอใหญ่สิบสีเข้าปีหา
   ออกตรีเหียมเตรียมพ่อพารอดา   พี่แต่หาสองแผ่นแหนบี  ๆ
   พร้อมทั่งเมียลูกพ่อเดินยอดัก      บุกรีหักรักแบกป่าแหกหลี
   หนามปีหาดตาดแขดเข้าแหดดี   โลหิตฉีนีไหชวนใดปอ
   ใกล้ถึงเมืองห้างชีหนี ๆ เห็ด      อย่าตามเท็จชมชี้บอกหนีหอ
   หยุดสักทียีเหียนเดียนตามวอ      ข้ามดอนตอปอคิดเจอะบิดา
   ยืนสังเกตเนตรยลลงบนเค็จ      น้ำตาเล็ดไหลรี่ดังฉีหา
   เจ้าหนีเห็ดไปใยพาใครมา      ดูหน้าตาผึ่งผายเหมือนหายควี
   นี่คือลูกนี่ผัวแล้วหัวเราะร่อ      ดอกผึ่งถอได้ฉันคราวหันสี
   เมื่อปีเหิดเกิดนานรูหานบี      ชื่อหาวคีสวยเด็จไม่เค็จใย
   ยืนถามพ่อรอดูใครอยู่วัง      ทิ้งคลีหังหมีหอยของน้อยใหญ่
   เจ้าอย่าทุกข์ดุกลอเป็นยอใด      อย่าตกใจเวียงวังหังพ่อยี
   พ่อเพิ่งมีเมียใหม่ใยเไม่เหว็ด      ย้ายจนเข็ดรุ่งเผ็กชื่อเห็กหลี
   ให้มารับหลานสาวแม่หาวคี      พร้อมไหหยีลูกสาวให้เข้าไป
   ทั้งลูกสาวคนนี้ไปยีเห็ด      ปรึกษาเสร็จเห็นดีข้างนีไห
   ค่อยหันหลังดังขอชวนปอได      ประเดี๋ยวใจผีหึงมาถึงวัง
   เห็นแม่เลี้ยงเหียงบีนั้งกีเหา      เธอกอเดาพูดดีแล้วอีหัง
   พี่คิดถึงหึงมีอยู่ที่วัง      กลัวร้อยชั่งดิ้นรนเรื่องดลยอ
   พอมาถึงไหหยีลูกสีหาว      ไหว้พ่อเฒ่าเข้าไปพร้อมไดหยอ
   เคารพสามถามไถ่ใดลูกคอ      นิยมยอชมเชยคลำเหยลี
   เต่ากับแรดของนี้ผูกจี้ห้อย      พลีกับหอยทองแท่นค่าแหนสี
   ธำรงน้อยก้อยใส่เท่าไหกี      ให้แหงดีเป็นหลานที่ผ่านมา
   เหือกติดปลีฉีหีกอีกลูกเขย      ไม่ว่างเฉยลองมีบันดีหา
   เรื่องเงินทองของพ่อไม่สอตา      เครื่องเสื้อผ้าแพรพันหันคี  ๆ
   เมื่อลูกชอบมอบให้ถ้าย้ายเด็จ      หมีทุกเห็ดแก่เฒ่าหาวสี ๆ
   เข้าดับบ้านดับช่องห้องดี ๆ       ให้พวกนี้พีหักกันสักคราว
   ผ้าที่นอนหมอนมีนีเหมือนหวน   พ่วยนวล ๆ จัดให้มีแก้หนีหาว
   พอค่ำดีหมีหินไม่สิ้นคราว      น้ำค้างพราวลมโชยดกยกโหยรี
   เกษรร่วงหวงกลีลงยี่หุบ      ซอตามดุบหลั่งในน้ำไหสี
   ท้ายชวนเมียเคลียครอพาหอด   หามเท่าชีเข้าพักเถิดรักเรา
   เข้าสู่ที่คลีไหถอนใจหือ      เอื้อมจับมือสามีให้กีเหา
   หันมันคียีขาทำตาเพรา      พระง่วงเงาทีหับระงับเลย
   พอแสงทองส่องดีสีเหงา ๆ       เสียงไก่เขาขันถี่ว่าสีเหย
   สดุ้งดีลีเหียปลุกเมียเลย      พระกรเชยสีหันไม่ผันแล
   ทำหน้านิ่งนิ้วชี้เอาสีไห      หลับกระไรป่าฉะนี้ไม่ปลีแห
   สดุ้งตื่นขืนใจไหวตัวแปร      คอยคิดแต่ลบล้างให้ห้างรี
   เอาบุตรีถีหวงคิดลวงหลอก      จับปีหอกลอยแพกระแสร์ศรี
   ท้าวโบตักเป็นผัวกับหัวกลี      พูดกันที่ห้องหับประดับลอ
   มาอยู่นานบ้านมีตั้งสีห้อง      ได้แต่ของโน้นนี้หนีหอ   
   เครื่องผ้าผ่อนช้อนขันหัวดันกอ   เด็ดค่อยยอกลีหับลากกลับเมือง
   ว่ากระไรไหนพูดทำบูดรัก      อย่าหมองพักตร์โสกีชำลีเหี่ยง
   พี่ไม่ห้ามยามเพล็ดไม่เข็ดเคือง   การกลับเมืองมาเยี่ยมทาษพวกหาดยี
   จะขอหลานผ่านทางป่ายางเกว็จ   ยามเสด็จเป็นเพื่อนห้ามเหือนถี
   พาก็พาอย่าละเมิดให้เหิดปี      ไหไม่หยีเที่ยวระเห็ดเค็จจะยน
   เรียกหาวคีมีหน้านั่งถ้าคร่าว      เรียกพ่อเฒ่าเรียกถี่เหมือนยีหน
   นั่งก้มพักตร์ตักบายคลายยุบล      เห็นขอยหมนคอยแจ้งรูแหงดี
   บอกแม่พ่อยอดกเดือนหกกลับ      ขหยีหับลาเสร็จออกเห็ดหนี
   ป่ารีห้างทางรกเดินหกฟี      ถึงทันทีลีเหทะเลวน
   แล้วคาดแพยาวรี่ไม้สีหาม      เชือกผูกข้ามฉีกฝอยย่นขอยหมน
   สาวไม่นีในหึกรู้สึกตน      ว่ากอดลแม่เฒ่าของหาวคี
   ใช้ให้ลงไปรอถอกับดอก      ถีบแพออกปล้ำกันรูหันสี
   พอฉาบฉายใกล้ลึกหึกบี ๆ       เห็นพอดีต้องม้วยด้วยหวยคัว
   กระโดดน้ำหามพลีทีหอน      พักหยุดร้อนริมฝั่งนั่งหวีหัว
   กลับไปเยี่ยยมผัวรักไม่กลักบัว      จ้งดีชั่วเรื่องราวของหาวคี

        จับถึงสาวหาวสีนั่งปีหิด      ยามสถิตย์ลอยแพแหเป็นหมี
   ไม่รู้เลยว่าเขาทำใจหำดี      หองยังพีตกคับมาอับปาง
   ต้องน้ำเชี่ยวเตียวแสดแสงแดดส่อง   นั่งมีหองโศกีไม่สีหาง
   เกิดธุลีทีแหกแพแตกต่าง      ล่มลงกลางสมิหุดเกาะหยุดมา
   ฝูงมัจฉาพาฉีนึกสีแหบ      เข้าว่ายแอบหาปลีเที่ยวพีหา
   ผลบรรดาลหานปีมีชะตา      เทวอดาสีหงษ์ไม่ปลงชนม์
   จะจอดับขับข้อเทวอเดช      ปรารภเหตุสว่างดีทางสีหน
   วิชะยันหันเห็กจอเด็กจอเด็กจอดล   พิมานบนสีหำไม่เห็นดำเห็นดี
   สถิตย์แท่นนพรัตน์เวียนหัดถ์เวียนหัว   สดุ้งตัวปีหามหันสามหันสี
   นั่งก่อดมลมพังพอดังพอดี      หรือไหคีแตกรานลักบานลักบน
   หรือใครบวชสวดยัดนอกวัดนอกเว็จ   ยังไม่เสร็จหลับไหลบี ไหบีหน
   แสนลำบากอยากจะรู้ขอดูขอดล   โลกสากลสีหาบลักบาปลักบาม
   สร้างปาณาหาผิดตีหิดตีหอย      บาปเล็กน้อยมีทั่วไหลขั้วไหลขาม
   ไม่เบาถ้อยน้อยเล็กหลอเด็ก หลอดาม   ลงมองตามบูรทิศเสียงปอคิดปอดัง
   หรือในโลกพิภพพีหบพีหัก      พอถอยหลักมองดูทั่วรีหูรีหัง  (รัว)
   เห็นเด็กน้อยลอยคอไม่ยอดัง      เปลือกหนีหังเขียวเหน็จเหมือนเห็ดยี
   ถึงคีหันวันหนึ่งไม่ถึงตาย      นอนปีหายน้ำเชี่ยวรูเหียวขี
   นั่งดีหูรู้กาลหลานหิ้นปลี      ลูกไหยีโบตักดักเต็มตอ
   อิเห็กหลีแม่เฒ่าไม่เย้าเข็ด      มันฆ่าเสร็จภายหลังหวังดีหอ
   คนใดบาปหาบสีไม่ดียอ      เอาดกชอเสียให้ตายอย่าไว้ปราน
   กูต้องไปช่วยหวยยังสี      ใหผึ่งหยีวีหงน่าสงสาร
   หยิบก้อนดินเข้าก่อเทวอดาน      ปฏิหารคลีหิงแล้วทิ้งโยน
   ลงขวางหน้าพอดีไม่กลีไห      ทิ้งลงไปเสียงถนัดชื่อเกาะถัดเกาะโถน
   ให้ล่ำเด็กหล่อเข้าจอโดน      ละลอกโตนยีแหงเข้าแขวงบัง
   แล้วลีหับกลับที่วิชีไห      สำรวมใจอินทรีย์ไม่มีหัง
   เดียวจีหึงถึงหาดคลื่นสาดดัง      ขึ้นกระทั้งเกาะถิ่นฟักหินกี
   กำลังหิวลิ่วลอยลูกขอยหมอง      เห็นสุกพองเอื้อมปลิดจุกหิดหนี
   ล้วนผลาหากินเก็บหินจี      หอยทะยีกลีเหือเนื้อข้าวปลา
   บริโครโหกชีไม่ขีหาด      เหมือนปีศาจจีหาวเฝ้ารักษา
   อยู่เกาะถิ่นกินหลับสับ ปอดาห์   เรือไหนมาถีหามจะข้ามไป
   ยกเห็กหลีหยีหับคิดกลับหลัง      พอถึงวังกรุงศรีบุรีไห
   เห็นโบตักถักบอกกำขอกไท      เข้าพิไรกอดองค์ให้ดงลอ
   ว่าหาวคีหลานข้าข้ามหาหมี      ห้วยยาวรีน้ำเชี่ยวหัวเดียวขอ
   แพก็แหกแตกพราวเป็นดาวยอ   ลงลอยคอว่ายดำรูหำดี
   ถูกน้ำเชี่ยวเหียวหนีไม่สีเหือก      ฉันกลิ้งเกลือกสุดแรงจนแหงหวี
   หาไม่พบหลบหน้าพาหามี      พระเดชพี่มองเห็นเด็นหรือออ
   ท้าวบีเหงือเหลือเมียมาเสียหลาน   นั่งต่อด้านทำฤทธิ์หัวดิดฝอ
   บอกหิ้นปลีลูกเขยพาเดยลอ      เด็กไม่ซอตามกันพาหันดี
   เดินริมฝั่งหังยีไม่หมีเห็น      จำปอเด็นตามเฝ้าหาวลูกสี
   ถ้าสีหวนจวนศพเอาหบกี      พร้อมไหหยีโบตักเที่ยวดักรอ
   ถึงเวลาสายัณห์หันดังหวี      ชวนเห็กหลีกลับไปเถอะใดหยอ
   ไม่พีหบหลบกันดันทุกออ      ดังกลับรอฟังข่าวอยู่อ่าวใด
   พอเย็นย่ำค่ำดีจะคลีหำ      ชวนงามขำเห็กหลีเข้าสีไห

         (ต้นฉบับนี้มีเพียงเท่านี้)


        สรรพลี้หวนควรอ่านตามบ้านร้าง   หนำหรือห้างคลองทะเลนอกเคหา
   จะดีร้ายปลายคำเป็นธรรมดา      บอกภาษานิทานอ่านอย่าแปล
   เหมือนแบบเก่าเอาชื่อถือเป็นหลัก   ถึงที่รักก็ให้เฉยอย่าเผยแผ่
   ให้อภัยบ่าวสาวหนุ่มเฒ่าแก่      ผึ่งขึ้นแลหยิบอ่านสำราญเอย


        สรรพลี้หวนควรอ่านตามบ้านพัก   หลังงานหนักเหน็ดเหนื่อยเมื่อยสมอง
   เป็นเรื่องสนุกทุกท่านเชิญอ่านลอง   บทร้อยกรองกลเม็ดเด็ดนักแล
   นั่งคนเดียวในรถ-เรือเพื่อโดยสาร   อย่าพึงอ่านคนจะว่าท่านบ้าแน่
   ค่อยค่อยอ่านค่อยค่อยคิดค่อยค่อยแปล   แล้วพึงแผ่ส่วนกุศลนักแต่งเอย

          ขุนพรหมโลก

หนังสือสรรพลี้หวน (ของเก่า) .ม.ป.ท., ม.ป.ป.,

ผวนให้ครบเน้อ

[roonaldo]

สุดยอดครับคารวะเลยครับคนแต่ง

[vrc]

ขอบอกเลยว่าเยี่ยมมาก ทักษะทางภาษาสูง จินตการเยี่ยม  hgjhg

นักเลงกลอนนอนฝันเป็นสันดาน เคยเขียนอ่านอดใจมิใคร่ฟัง

สยามประเทศไม่เคยร้างกวีเลย  pongz

[Makettingmanager]

ยาวจริงๆอ่านจนเหมื่อย ouiy

[liean]

ยาวมากอ่ะ lhgfr