ซาบซึ้ง

[HOST]

>"อย่าหนีนะ ไอ้เด็กขี้ขโมย"> >
> >เสียงผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งตะโกนลั่น
> >พร้อมกับมีเด็กคนหนึ่งกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งวิ่งผ่านฉันกับแม่ที่กำลังซื้อเนื้อหมูในตลาดไปอย่างรวดเร็ว
> >ทั้งแม่และฉันหันไปดูทันเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นแค่แวบเดียว แม่ถามฉันว่า> >
> >"อ้าว นั่นป้าร้านขายของไม่ใช่เหรอ"> >
> >"ใช่จ้ะแม่ แกวิ่งไล่ใครกันละ"> >
> >ป้าคนนั้นชื่อว่า 'ป้าหนอม'
> >เป็นแม่ค้าขายของชำสารพัดอย่างในตัวตลาดในอำเภอที่ฉันอยู่  มีฐานะจัดว่าดีกว่าแม่ค้าคนอื่นๆ ในละแวกเดียวกัน และเป็นที่รู้จักกันว่าแกเป็นคนที่ขี้เหนียวอย่างร้ายกาจ
แถมปากจัดที่สุดในตลาดอีกด้วย ใครต่อราคาของมากเกินไป  หรือถามราคาแล้วไม่ซื้อ ป้าแกจะโวยวายชนิดต้องรีบเผ่นออกจากร้านแทบไม่ทันทีเดียว
> >เสียงเอะอะดังมากขึ้น
> >ฉันหันไปมองป้าหนอมจับข้อมือเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 12-13 ขวบ
> >ไล่เลี่ยกับฉันซึ่งกำลังดิ้นรนอยู่ และป้าแกกำลังจะลงไม้ลงมือ
> >แม่จึงเดินเข้าไปถาม> >
> >"พี่หนอม มีไรหรอคะ"> >
> >"ก็ไอ้เด็กเวรนี่นะสิ มันมา ทำทีขอซื้อยาแก้ปวดกับยาธาตุ
> >พอฉันหยิบส่งให้ มันก็วิ่งหนีมาเลย เงินก็ไม่จ่าย"> >
> >พูดจบป้าหนอมก็ตบหัวเด็กคนนั้นอย่างแรงหนึ่งที
> >และคงจะมีตามมาอีกหลายทีแน่ถ้าแม่ฉันไม่ห้ามไว้> >
> >"ตายแล้วพี่หนอม อย่าถึงกับลงไม้ลงมือกันเลยนะ แล้วนี่จะทำไงต่อ"> >
> >แม่รีบตัดบทเพราะเห็นว่าเรื่องราวชักจะไปกันใหญ่> >
> >"เรียกตำรวจมาเอามันไปเข้าคุกนะสิ เสียนิสัย พ่อแม่ไม่สั่งสอน
> >ยังเด็กตัวแค่นี้ก็ริจะเป็นขโมยซะแล้ว ต่อไปก็คงต้องปล้นเขากินหละ"> >
> >ฉันสะกิดแม่ทันทีพร้อมกับมองพลางส่ายหัวน้อยๆ
>ทำนองว่าอย่าไปยุ่งดีกว่า
> >แม่มองฉันแล้วมองเด็กคนนั้น ซึ่งท่าทางเหมือนกำลังจะร้องไห้
> >แม่นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันไปพูดกับป้าหนอมว่า> >
> >"อย่าให้ถึงอย่างนั้นเลยนะพี่หนอม เด็กมันคงอยากซื้อยาแต่ไม่มีเงินนะ
> >เอาเป็นว่าฉันจ่ายให้ละกันนะ กี่บาทกันละ"> >
> >ในที่สุดเรื่องก็จบลง โดยการที่แม่ยอมจ่ายเงินค่ายาแก้ปวดกับยาธาตุ
> >แล้วแม่ก็จูงเด็กคนนั้นออกมาจากตลาด แต่ป้าหนอมยังไม่วายเตือนแม่> >
> >"ใจดีกับเด็กขี้โขมยแบบนี้ ระวังจะเสียใจทีหลังนะเธอ"> >
> >แม่ไม่ได้ตอบอะไร แต่พอเดินห่าง จากร้านพอสมควรแล้วก็ถามว่า> >
> >"ทำไมหนูขโมยของป้าเขาละ"> >
> >เด็กคนนั้นเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมองแม่ แล้วตอบสะอึกสะอื้นว่า> >
> >"แม่ผมปวดท้องมากเลยครับ แล้วแม่ก็ไม่มีเงินไปหาหมอ ผมก็เลยต้อง..."> >
> >แม่มองหน้าเด็กคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง
> >แล้วยื่นผลไม้ที่ซื้อมาให้เด็กคนนั้นถุงหนึ่ง
>แล้วบอกว่า> >
> >"ทีหลังอย่าโขมยของใครนะ ถ้าไม่มีเงินมาขอเงินน้าไปซื้อก็ได้นะ
> >น้าชื่อสมพรเปิดร้านเย็บผ้าอยู่ใกล้ๆ นี่เอง ถามคนแถวนี้ก็ได้
> >รู้จักน้าแทบทุกคนเลยแหละ เอ้า...เอา ส้มไป ฝากคุณแม่ซิ
> >คนป่วยนะต้องกินผลไม้มากๆ จะได้หายไวๆ รู้มั้ย"> >
> >แม่เสริมพร้อมกับยิ้ม เด็กคนนั้นอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง
> >ก่อนที่จะรับส้มพร้อมกับพูดขอบคุณแม่แล้วเดินจากไป> >
> >หลังจากนั้นพอกลับมาถึงบ้าน ฉันก็ถามแม่ทันที> >
> >"ทำไมแม่ต้องช่วยเด็กคนนันด้วยละ รู้จักกันหรอจ้ะ"> >
> >แม่ยิ้ม แล้วตอบฉันว่า> >
> >"ไม่รู้จักหรอก
> >แต่แม่เห็นเด็กคนนั้นรับจ้างหาบขนมขายอยู่แถวบ้านเราน่ะลูก
> >แต่แกคงจำแม่ไม่ได้หรอก แม่ซื้อขนมแกอยู่ไม่กี่ครั้งเอง"> >
> >"แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะต้องช่วยเหลือเขาถ้าเขาเป็นขโมยนี่แม่"> >
> >ฉันถามต่อ แม่มองหน้าฉันแล้วพูดว่า> >
> >"แม่เชื่อว่าเด็กที่เคยหาเงินด้วยตัวเองมาก่อนตั้งแต่อายุเท่าๆกับลูก
> >จะต้องเป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบ
> >รู้คุณค่าของเงินทุกบาททุกสตางค์ว่ากว่าจะได้มามันเหนื่อยยากขนาดไหน
> >และคนที่มีความรับผิดชอบนะ จะไม่มีทางขโมยของใครนอกจากจะจำเป็นจริงๆ
> >เมื่อเขาไม่มีทางอื่นให้เลือกแล้วเท่านั้น"> >
> >ฉันฟังแล้วก็ถามแม่ต่อว่า> >
> >"แล้วต่อไปถ้าเขามาขอเงินแม่ไปซื้อยาอีก แม่จะให้เขารึเปล่า"> >
> >"ให้สิลูกถ้ามันไม่มากไม่มายอะไร"> >
> >"แล้วแม่ไม่เสียดายเงินหรอ
> >บ้านเราก็ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนบ้านป้าหนอมเขานะแม่"> >
> >"ถึงแม่จะไม่มีเงินทองมากนัก แต่การที่ได้ช่วยเหลือคนที่กำลังลำบากน่ะ
> >มันทำให้แม่มีความสุข แล้วยังได้บุญอีกด้วยนะ แค่นี้แม่ก็พอใจแล้ว
> >ไม่อยากได้อะไรตอบแทนหรอก"> >
> >แล้วแม่ก็พูดต่ออีกว่า> >
> >"จำไว้นะลูก คนเรานะ ต้องรู้จักให้อภัยและให้โอกาสคนอื่นแก้ตัวเสมอ
> >อย่างเด็กคนนั้น..แม่มั่นใจว่าแกทำไปเพราะรักคุณแม่ของแกจริงๆ>
> >แม่ถึงช่วยแกเอาไว้"> >
> >แล้วแม่ก็พูดต่อว่า> >
> >"ลูกอาจจะบอกว่าขโมยเป็นสิ่งที่ผิด ใช่...แม่ไม่เถียง
> >แต่บางครั้งคนเราก็ต้องมองด้านอื่นๆ บ้าง
> >อย่าคิดแต่เรื่องทรัพย์สินเงินทอง ตอนนี้ลูกอาจจะยังฟังไม่เข้าใจ
> >แต่แม่เชื่อว่าสักวันลูกจะเข้าใจเองแหละ"> >
> >หลังจากนั้น ฉันกับแม่ก็หันไปคุยเรื่องอื่นๆ กันต่อ
> >ฉันเองไม่เคยคิดเรื่องนี้อีกเลย จนเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้น
> >ทำให้ฉันต้องย้อนกลับมาคิดถึงเรื่องนี้อีกครั้งทั้งน้ำตาว่าคำพูดของแม่ในครั้งนี้ถูกต้องที่สุดจริงๆ> >
> >หลังจากนั้นฉันเรียนจบระดับปริญญาตรีจากสถาบันราชภัฏแห่งหนึ่งในตัวจังหวัด
> >แล้วฉันก็ได้งานทำในโรงงานแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดนั้นเอง
> >เงินเดือนก็พอประมาณ สามารถเลี้ยงดูแม่ได้โดยไม่ขัดสนนัก
> >ฉันก็เลยขอร้องให้แม่หยุดรับจ้างเย็บผ้า
> >เพราะอยากให้แม่พักผ่อนบ้างหลังจากทำงานหนักมาเกือบ 20 ปีเพื่อส่งฉันเรียน แม่ยอมปิดร้าน แต่ก็ยังรับงานเล็กๆน้อยๆ
> >ของเพื่อนบ้านมาทำบ้างโดยไม่คิดเงิน
> >แม่บอกว่าถ้าไม่ได้ทำอะไรเลยจะรู้สึกเบื่อ ฉันก็เลยต้องยอมตามใจแม่> >
> >ฉันทำงานอยู่ประมาณ 2-3 ปี แม่ก็เริ่มรู้สึกไม่สบาย
> >เริ่มจากปวดหัวบ่อยขึ้น ช่วงแรกๆ ไม่กี่วันก็หาย
> >หลังจากนั้นก็เริ่มเป็นนานขึ้นเรื่อยๆ ฉันบอกให้แม่ไปหาหมอ
> >แล้วฉันก็พาแม่ไปหาหมอในเมือง หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก
> >แค่ทำงานหนักมากเกินไป หมอให้ยามาชุดหนึ่งพร้อมกำชับให้พักผ่อนมากๆ
> >จะได้หายเร็วๆ> >
> >หลังจากกินยาตามที่หมอสั่ง อาการปวดหัวของแม่ก็หายไป
> >ฉันเริ่มสบายใจขึ้น แต่หลังจากไปหาหมอได้ประมาณหนึ่งเดือน
> >แม่ก็เริ่มกลับมาปวดหัวอีก คราวนี้เป็นหนักมากกว่าครั้งที่แล้ว
> >ยาที่เคยกินแล้วได้ผลมาก่อนก็ไม่ได้ผลเลย ฉันกังวลใจมาก พอถามหมอ
> >หมอก็บอกว่าต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ
> >เพราะว่าเครื่องไม้เครื่องมือพร้อมกว่าโรงพยาบาลต่างจังหวัด> >
> >หลังจากนั้นฉันรีบพาแม่ไปกรุงเทพฯ ทันที>ไปยังโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
> >หลังจากหมอตรวจแล้วบอกว่ามีเนื้องอกในสมองต้องผ่าตัดโดยด่วน
> >หากปล่อยทิ้งไว้อาจไปทับเส้นประสาททำให้เป็นอัมพาตได้
> >หรือถ้าผ่าตัดไม่ทันก็อาจร้ายแรงถึงขั้นเสียชีวิต
> >ฉันตกใจมากขอให้หมอผ่าตัดให้ทันที
> >แต่หมอบอกว่าโรงพยาบาลที่มีหมอผ่าตัดสมองที่มีความพร้อมที่จะผ่าตัดเนื้องอกในสมองเป็นอีกโรงพยาบาลหนึ่งซึ่งมีชื่อเสียงมากกว่า
> >ดังนั้นหมอจึงต้องส่งตัวคนไข้ไปยังโรงพยาบาลนั้น ฉันก็ตกลง> >
> >หลังจากถูกส่งตัวมายังโรงพยาบาลดังกล่าวแล้ว
> >แม่ก็ถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดทันที ขณะที่ฉันรออย่างกังวลใจอยู่ด้านนอก
> >ทั้งเรื่องอาการป่วยของแม่
> >และจากคำพูดของหมอที่ทิ้งท้ายไว้ก่อนส่งตัวแม่มาที่โรงพยาบาลแห่งนี้
> >หมอบอกให้ทำใจไว้บ้าง เพราะการผ่าตัดสมองเป็นการผ่าตัดที่เสี่ยงมาก
> >โอกาสที่คนไข้จะเสียชีวิตมีมาก แม้การผ่าตัดจะประสบความสำเร็จก็ตาม
> >อีกเรื่องก็คือค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดสมองค่อนข้างสูง>เป็นหลักแสนบาท
> >เมื่อรวมกับค่ายา ระหว่างพักฟื้น คิดแล้วน่าจะต้องใช้เงินราวๆห้าแสนบาท> >
> >ฉันได้ยินแล้วแทบลมจับ ฉันจะไปหาเงินห้าแสนบาทมาจากไหน
> >ลำพังเงินเก็บของฉันกับแม่ยังมีไม่ถึงห้าหมื่นบาทเลย
> >แต่ยังไงฉันก็ต้องรักษาแม่ให้หาย ส่วนเรื่องเงินไว้คิดทีหลัง> >
> >หลังการผ่าตัดเสร็จสิ้นลง เป็นโชคดีของแม่ที่การผ่าตัดประสบผลสำเร็จ
> >และไม่มีอาการแทรกซ้อนใดๆ ทางโรงพยาบาลบอกให้พักฟื้นประมาณหนึ่งเดือนก็สามารถไปพักฟื้นที่บ้านได้
> >ทางโรงพยาบาลแจ้งรายการค่าใช้จ่ายทั้งหมดมาให้ฉัน
> >ปรากฎว่าเป็นเงินจำนวนไม่ถึงหนึ่งพันบาท
> >เป็นค่าติดต่อประสานงานเท่านั้น> >
> >ฉันแปลกใจมาก จึงสอบถามกับนางพยาบาล
> >นางพยาบาลบอกว่าคุณหมอที่เป็นคนผ่าตัด
> >และเป็นเจ้าของไข้บอกไม่ให้คิดเงินกับฉันและแม่
> >โดยที่ทางโรงพยาบาลก็ไม่ทราบสาเหตุ ฉันจึงขอพบคุณหมอคนนั้นเพื่อขอบคุณ
> >นางพยาบาลบอกว่าหลังจากเสร็จคุณหมอก็ถูกส่งตัวไปต่างประเทศทันทีเพื่อศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับการผ่าตัดสมองที่อเมริกา>
> >แต่คุณหมอได้ฝากจดหมายไว้ให้ฉันกับแม่
> >โดยกำชับกับทางโรงพยาบาลให้ฝากให้ฉันพร้อมกับใบเสร็จค่าใช้จ่ายอื่นๆ
> >ของทางโรงพยาบาลในวันที่แม่สามารถออกจากโรงพยาบาลได้> >
> >เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันกับแม่ก็เปิดอ่านจดหมายของคุณหมอคนนั้น
> >เมื่ออ่านจบทั้งฉันและแม่ก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกัน
> >เนื้อความในจดหมายมีดังนี้> >
> >'ข้าพเจ้านายแพทย์เดชา ทองวิจิตร แพทย์ผู้ผ่าตัด นางสมพร ภู่จันทร์  ขอสรุปค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดทั้งหมดดังนี้> >
> > ค่าผ่าตัด 0 บาท
> > ค่ายาทั้งหมด 0 บาท
> > ค่าใช้จ่ายอื่นที่เหลือ 0 บาท
> > รวมเป็นเงินทั้งหมด 0 บาท> >
> >ป.ล. ค่าใช้จ่ายทั้งหมดได้รับแล้ว เมื่อยี่สิบปีก่อนด้วยยาแก้ปวด
> >ยาธาตุ ส้มหนึ่งถุง> >
> >ขอให้สุขภาพแข็งแรงไปอีกนานๆ นะครับคุณน้า> >
> > นายแพทย์เดชา ทองวิจิตร'

[vrc]

มาอ่านอีกทีก็ยังซึ้ง  uilo

[ReActioNX]

ซึ้งอะ  lkkjjh เนื้อเรื่องคล้ายๆ นมหนึ่งแก้ว ของฝรั่งเลย

[faifai]

ซี้งจิงๆๆ

[chocokizz]

ซึ้งมากอ่ะ  uilo

[kittiwan]

ทำดีย่อมย่อมได้ดี หมั่นสร้างสมบุญไว้ในวันนี้ จะตอบสนองเราในวันหน้า  09876

[f_a_m_fp]

ซึ้งจัง     สุดๆๆๆๆ

[shoots]

ซึ้งจนน้ำตาจะไหล     เขิน

[chichiwaka]

น้ำตาซึมเลยอ่านจบ

[Miss Jingjai]

ซึ้งสุดๆ

[ryu]

  การเป็นผู้ให้ที่ดีจะนำความสุขมาสู่เราเสมอ uilo

[0859386264]

ซึ้งจริง ๆ ขนลุกซู่ ๆ